Αποδόμηση ή Παλιγγενεσία;

Θ. Μαλκίδης

Αποδόμηση ή Παλιγγενεσία; 

Εισαγωγή στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του «1821 – Η Παλιγγενεσία» του Γ. Καραμπελιά, εκδήλωση η οποία οργανώθηκε από την  Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρουπόλεως και την Κίνηση Αλληλεγγύης Πολιτών Αλεξανδρούπολης 

Η χρονική αυτή στιγμή είναι, χωρίς καμία αμφισβήτηση, καθοριστική και σημαντική για την πατρίδα μας.  Σε μία τέτοια συγκυρία, που διακρίνει κανείς με ευκολία την παρακμή, θα περιμέναμε να υπάρχουν στοιχειώδης πράξεις αυτοάμυνας και αυτοσεβασμού, που θα προερχόταν κατά βάση από από την παιδεία, την επαναστατική μας ιστορία, την αντιστασιακή πορεία του έθνους, την παράδοση και την πίστη, την παλιγγενεσία του 1821. 
Αντ΄ αυτού όμως παρατηρούμε μία άνευ προηγουμένου προσπάθεια αποδόμησης που έχει φτάσει στα όρια της χυδαιότητας, με την εκπαίδευση (σε όλες τις βαθμίδες) να αποτελεί το κυρίαρχο μέσο.   Και εξηγούμαι:   στο βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας της Α´ Γυμνασίου (σ. 82-83) περιέχεται κείμενο -αφιέρωμα στο 1821 με τίτλο «Η παράσταση», από όπου παραθέτουμε ένα απόσπασμα: «...τότε ο Βαγγελάκης που έκανε τον Μπότσαρη και τον στένευε η στολή του, έσκυψε να πάρει τα τσαρούχια μου να μου τα δώσει και φάνηκε το σώβρακό του και τα κορίτσια έβαλαν τα γέλια κι εκείνος τα κλάματα... Και ο κύριος διευθυντής... άρχισε να φωνάζει:

- Ζήτω η 25η Μαρτίου! και είπε «και του χρόνου» κι όλοι σηκώσαμε τα χέρια μπροστά και είπαμε και ζήτω κι η κυρία Ουρανία φώναξε πάλι προσοχή! και σταθήκαμε όλοι προσοχή και τραγουδήσαμε τον εθνικό ύμνο και γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα; και φύγαμε να πάμε σπίτι μας να φάμε σκορδαλιά για το καλό της ημέρας, να κοιμηθούμε, να ξυπνήσουμε, να βάλουμε τα καλά μας και να πάμε να πούμε χρόνια πολλά του Βαγγελάκη που είχε την εθνική εορτή του».

Το ίδιο χλευαστικό και ανίερο ύφος συναντούμε και στο βιβλίο του «Τετραδίου Εργασιών» της Νεοελληνικής Γλώσσας της Β´ Γυμνασίου (σ. 35), με τίτλο «Αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή», όπου γράφονται  τα εξής εκπληκτικά: 

«Τέλεια! Σήμερα στο μάθημα της μουσικής ήταν τέλεια! Γιατί από αύριο αρχίζουμε πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα κάνουμε πρόβες με τη χορωδία, θα χάνουμε μαθήματα! Έχουμε μια κάπως μικρή χορωδία στο σχολείο, καμιά τριανταριά άτομα και έχει πλάκα. Το ρεπερτόριο θα 'ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και δωσ᾽του... Από τώρα ονειρεύομαι τις ώρες μαθημάτων που θα χαθούν στις πρόβες. Και η καλλιτεχνικού, η Βαφιώτη, μας λέει ότι θέλει μια ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες. Μέσα! Υπολογίζω κι άλλες χαμένες ώρες μαθημάτων...».

Η επανάσταση λοιπόν του 1821, η οποία ενέπνευσε χιλιάδες ανθρώπους, εκατοντάδες Φιλέλληνες, δεκάδες επαναστατικά κινήματα, είναι για το Υπουργείο, πρώην εθνικής παιδείας, «σκορδαλιά,  σώβρακο, τραγουδήσαμε τον εθνικό ύμνο, χαμένα μαθήματα, και κάτι Κολοκοτρώνηδες.....  » 

Ο  εθνικός ποιητής μας, ο Δ. Σολωμός,  το 1842, στις 25 Μαρτίου σε μια επιστολή του στον Γ. Τερτσέτη, συγγραφέα των απομνημονευμάτων του Κολοκοτρώνη γράφει  μεταξύ των άλλων τα εξής: «...Τι να είπω διά το παρόν; Η διαφθορά είναι τόσον γενική και έχει τόσας βαθείας ρίζας, ώστε προξενεί κατάπληξιν.....»

Η παρακμή που ζούμε αποτυπώνεται και από την παιδεία, από τα προηγούμενα κείμενα και τους "υπηρεσιακούς" που μιλούν για "εθνοκεντρικά σχολικά βιβλία", αυτά ευτελίζουν την απελευθέρωσή μας, αλλά ταυτόχρονα υμνούν και τον δάσκαλο του Χίτλερ, Μουσταφά Κεμάλ!

Προφανώς υπάρχει  μία αντίληψη που υπερβαίνει τους αποκαλούμενους εκπαιδευτικούς στόχους και αφορά μία εμμονή, μία ιδεοληψία, μία εχθρική στάση  σε κάθε τι ελληνικό, χριστιανικό, δημοκρατικό,  επαναστατικό και εθνικό που εμπνέει το λαό μας ενάντια σε κάθε τι φασιστικό. 

Η προτροπή του   Ιωάννη Καποδίστρια,  σε επιστολή του προς τον Μισαήλ Αποστολίδη, είναι ο δρόμος της αντίστασης στην αποδόμηση, στον ευτελισμό, είναι η  οδός και η πράξη ομολογίας, αντίστασης στο φασισμό: «Αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας, θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνησίς της αδύνατη».

Violetta  Esperid