Οι 5 μέρες που θύμισαν τα... παλιά ‏

           

Ο τίτλος του σημερινού άρθρου δεν είναι πρωτότυπος. Ανάγεται στην Επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο του John Reed «Ten Days That Shook the World» («Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»).

Είναι όμως δηλωτικός. Γιατί αυτές οι πέντε μέρες που πέρασαν μας ταρακούνησαν. Και μας προσγείωσαν στην πραγματικότητα. Αλλά ελπίζω επίσης ότι μας δίδαξαν και πολλά.

Μας δίδαξαν, για παράδειγμα, ότι συμφέρει -ηθικά και πρακτικά- να διαφυλάττουμε την αξιοπιστία μας σαν κόρη οφθαλμού. Και μας δίδαξαν ακόμα ότι τίποτα δεν αναπληρώνει τα έργα, τα αποτελέσματα των οποίων δεν κρύβονται. Αργά ή γρήγορα φαίνονται.

Οταν ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός η αξιοπιστία της Ελλάδας είχε χτυπήσει κυριολεκτικά πάτο. Ηταν το αποτέλεσμα των μαγειρεμένων στατιστικών στοιχείων. Της στατιστικής αλά ελληνικά που χρησιμοποιήθηκαν για την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη.

Ηταν όμως επίσης το αποτέλεσμα ότι οι δηλώσεις αυτών που κυβερνούσαν τότε τη χώρα δεν συμβάδιζαν με τα γεγονότα, ήταν αναξιόπιστες.

Επρόκειτο για ένα εκρηκτικό συνδυασμό με τα γνωστά αποτελέσματα.

Χρειάστηκε καιρός και προσπάθεια εκ μέρους του Σαμαρά να μετριάσει τις εντυπώσεις και σταδιακά να εξασθενίσει σημαντικά την εικόνα αυτή.

Ηταν από τα επιτεύγματα του Σαμαρά. Κάτι που πέτυχε παρά το γεγονός ότι ήταν αρχικά αντίθετος προς τα μνημόνια, για πολιτικούς λόγους.

Ηταν μια επιτυχία και μια ικανοποίηση που ο Πρωθυπουργός δεν έκρυβε. Και μάλιστα στήριξε πολλά επάνω της. Και πέτυχε πολλά. Οπως την υποστήριξη της Μέρκελ. Που επιτέλους βρήκε έναν αξιόπιστο συνομιλητή.

Ομως, προφανώς σε ένα υψηλού ρίσκου πολιτικό τζόγο, για να συγκρατήσει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση ακροβατούσε για καιρό με την αξιοπιστία της μέχρι που έκανε πρόσφατα σημαία της την έξοδο της Ελλάδας από τα Μνημόνια.

Αυτό όντως το είχαν πετύχει άλλες χώρες, όπως π.χ. η Ιρλανδία και η Ισπανία. Η Ελλάδα όμως δεν ήταν έτοιμη.

Και δεν είναι δυνατόν να μην το γνώριζαν.

Ετσι ένας τοξικός συνδυασμός ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις με τη «νέα λογική» της πρόωρης εξόδου από τα Μνημόνια ενήργησε καταλυτικά την ώρα που σημειώθηκε η έκρηξη στις διεθνείς αγορές την εβδομάδα που πέρασε.

Και βεβαίως οι αδύνατοι πλήρωσαν το μεγάλο κόστος. Οπως η Ελλάδα που είδε τα επιτόκια δανεισμού της στα 10ετή ομόλογα να εκτινάσσονται στο 9%.

Η αγορά μίλησε. Και ο λόγος της πήρε μαζί του και τα όνειρα της πρόωρης εξόδου από τα μνημόνια. Αλλά επίσης τραυμάτισε και την αξιοπιστία της κυβέρνησης με όλες τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση την εβδομάδα αυτή «εποίησαν την νήσσα».

Εστειλε όμως η κυβέρνηση τον αρμόδιο υπουργό στη Βουλή να ψελλίσει κάτι που κάπως θύμιζε τις επιθέσεις του Γιώργου στις αγορές. Αλλά μόνο κάπως.

Το αποτέλεσμα είναι -αν θέλουμε να χρησιμοποιούμε την αλήθεια ως εργαλείο για τη συλλογή χρήσιμων παραδειγμάτων- ότι έγινε ζημιά.

Πρώτον, ζημιώθηκε η αξιοπιστία της κυβέρνησης. Φθάρηκε ένα νόμισμα υψηλής αξίας.

Και δεύτερον, θα χρειαστεί πολύς καιρός -μετά από αυτή την ψυχρολουσία- να αποπειραθεί η πρόωρη έξοδος από τα Μνημόνια.

Προς τι όλα αυτά;