Varnakova editorial

To δάσος της Βαρνάκοβας

Ο μύθος και η αλήθεια

Του Συνεργάτη μας – Δημοσιογράφου

κ. Τάσου Μηλιώνη

Πολλά λέγονται, αρκετά γράφονται και περισσότερα συζητούνται στα καφενεία για την επένδυση που γίνεται στο κατάφυτο δάσος ιδιοκτησίας της Ιεράς Μονής Βαρνακόβης, που βρίσκεται κοντά στη Ναύπακτο στα όρια με τη Δωρίδα.

Ποια είναι όμως η αλήθεια και η πραγματικότητα;

Μήπως ξεπουλιέται το δάσος στους Γερμανούς ή Αμερικανούς για να κτισθούν εκεί πολυτελή ξενοδοχεία με πισίνες και γήπεδα για να προσελκύσουν ξένους τουρίστες υψηλών εισοδημάτων; Μήπως οι μοναχές «ξέφυγαν» από την αποστολή τους και τα ιερά τους καθήκοντα και μπήκαν στον χορό των επενδύσεων και των τουριστικών αξιοποιήσεων των περιουσιακών στοιχείων του χιλιόχρονου αυτού ιστορικού μοναστηριού; Όχι βέβαια.

Το δάσος αυτό 20.000 και πλέον στρεμμάτων, καταφύγιο πολλών άγριων ζώων, κατάφυτο από δρύες, οξιές, πουρνάρια και κουμαριές, ενώ είχε χαρακτηρισθεί καταφύγιο θηραμάτων και απαγορευόταν αυστηρά το κυνήγι, στην πραγματικότητα, είχε γίνει με την ανοχή των αρχών ένα «ξέφραγο αμπέλι» για τους λαθροκυνηγούς και για τους κάθε παράνομους ή νόμιμους υλοτόμους, που ουδέποτε πλήρωναν τις υποχρεώσεις τους στο μοναστήρι.

Οι ενάρετες και αγωνιστικές μοναχές της Μοναστικής αυτής Αδελφότητας, η οποία φημίζεται για την πνευματικότητά της, αφοσιωμένες στα ιερά τους καθήκοντα, έβλεπαν τόσα χρόνια τα διαδραματιζόμενα, τις παράνομες καταπατήσεις των περιουσιακών στοιχείων του Μοναστηριού τους, πληγώνονταν απ’ αυτά που έβλεπαν, αλλά σιωπούσαν. Οι καταγγελίες και οι προσφυγές στα δικαστήρια, στα οποία θα μπορούσαν να καταφύγουν, ήταν άγνωστοι μέθοδοι για την  σεβάσμια Ηγουμένη και την εκλεκτή Συνοδεία της. Προσπαθούσαν με δικούς τους αποκλειστικά πόρους, να «ξαναζωντανέψουν» και αναστυλώσουν το εγκαταλειμμένο για πολλά χρόνια μοναστήρι, να στηρίξουν με τα λιγοστά έσοδά τους το Καθολικό της Μονής, που ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, να ξανακτίσουν τα γκρεμισμένα από τη φθορά του χρόνου κελιά και να ξαναδώσουν και πάλι στη Μονή την παλαιά της αίγλη, ώστε να συνεχίσει να είναι και για τις επόμενες γενεές μια πνευματική όαση για τους προσκυνητές και για κάθε θλιμμένη και πονεμένη ψυχή που την επισκέπτεται..

Τελευταία, βρέθηκε μια εταιρία από τη Ναύπακτο με επικεφαλής τον επιχειρηματία κ. Αθανάσιο Πέτσα που θέλησε να νοικιάσει τα 10.000 στρέμματα -και όχι 16.000 όπως φημολογείται- και να τα μετατρέψει σε οικολογικό πάρκο. Μέσα στους στόχους της εταιρίας συμπεριλαμβάνεται ο εμπλουτισμός του δάσους και με άλλα επί πλέον ζώα, εκτός απ’ αυτά που υπάρχουν, η πρόσληψη 4 φυλάκων από την γύρω περιοχή και η εμπορική εκμετάλλευση του κρέατος των ζώων προς όφελος των κατοίκων της περιοχής και όχι μόνο, διοχετεύοντας στην τοπική αγορά ντόπια, καθαρά και οικολογικά κρέατα και όχι εισαγόμενα, αμφιβόλου ποιότητας και καταλληλότητας. Η ίδια εταιρία προτίθεται να αγοράσει Πυροσβεστικό όχημα για την προστασία ολοκλήρου του δάσους, ενώ πρόκειται να κατασκευάσει και έναν αριθμό δεξαμενών νερού, οι οποίες θα είναι διάσπαρτες μέσα στο δάσος, και θα τροφοδοτούν με νερό τα πυροσβεστικά ελικόπτερα και οχήματα για την κατάσβεση τυχόν πυρκαγιών.

Και το τίμημα για όλα αυτά;

Σύμφωνα με πληροφορίες μας, από την ενοικίαση αυτή του οικολογικού δάσους η Μονή δεν πρόκειται να πάρει κανένα χρηματικό ποσό, παρά μόνο ένα αντάλλαγμα εις είδος, ένα δηλαδή ποσοστό κρέατος, το οποίο, μιας και η Αδελφότητα - τηρώντας με ευλάβεια το Αγιορείτικο τυπικό απέχει από την κρεοφαγία-, δεν θα καταναλώνει η ίδια, αλλά ένα μέρος απ’ αυτό θα διαθέτει δωρεάν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, γηροκομεία και άπορες οικογένειες, το δε υπόλοιπο, σε αγορά τροφίμων για τις  καθημερινές ανάγκες του μοναστηριού. Η ενοικίαση του οικολογικού δάσους γίνεται σε εταιρία με ντόπιους επιχειρηματίες, που αγαπούν και σέβονται το μοναστήρι και δεν ξεπουλιέται ούτε ενοικιάζεται σε ξένους, στους οποίους κινδυνεύουν να ξεπουληθούν τόσα χρυσά «φιλέτα» της Ελληνικής δημόσιας γης.

Θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι το μοναστήρι αυτό ουδέποτε πραγματοποίησε λαχειοφόρο αγορά, ούτε επέτρεψε ερανικές εκδηλώσεις και εκστρατείες για την οικονομική του ενίσχυσή, η δε περιφορά δίσκων, η τιμαριθμοποίηση των ιερών Μυστηρίων, και η αναγραφή συγκεκριμένων τιμών πώλησης των κεριών είναι πρακτικές άγνωστες στο ταπεινό και ευλογημένο αυτό κοινόβιο, το οποίο, παρά την πτώχεια του, ελκύει πλούσια τη χάρη του Θεού και της Παναγίας μας και τη μεταδίδει σε όσους με πίστη το επισκέπτονται.

Ό,τι έχει κατορθώσει η σεβάσμια Γερόντισσα Θεοδοσία Ανδρικοπούλου  όλα αυτά τα 19 χρόνια που παναξίως διακονεί την Ιερά Μονή Βαρνακόβης, τα κατόρθωσε πουλώντας όλη την προσωπική κινητή και ακίνητη περιουσία της, που είχε σαν γόνος πλούσιας οικογένειας των Πατρών πριν λάβει το Μοναχικό της σχήμα, αλλά και αξιοποιώντας τις όποιες προσφορές και δωρεές που προσφέρει από αγάπη προς την Παναγία μας και με εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο της οσιότατης Γερόντισσας ο πιστός λαός, που συρρέει με πολύ ευλάβεια στο ιερό αυτό προσκύνημα της Ελλαδικής Ορθοδοξίας.