ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

   ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ             

Του Αριστείδη Χρ. Πετρόπουλου

                                                                                                                          (Σκαρμιτσιώτη)

     Πάνω απ’ όλα τα ανθρώπινα μεγαλεία, στέκει το μεγαλείο της ψυχής. Στέκει ο ψυχικός πλούτος, ο ψυχικός θησαυρός. Το ήθος και η αρετή! Άνθρωπος είναι η ίδια η κοινωνία. Άνθρωπος. Ν’ αγαπάει τον πλησίον του, όπως και τον εαυτό του που το γράφει και η Ιερά βίβλος.

     Δυστυχώς η «σύγχρονη αντίληψη» δεν ανταποκρίνεται στα παραπάνω, αδιαφορεί όχι μόνο στον συνάνθρωπό της, αδιαφορεί ακόμη και για τους ίδιους τους γονείς.

     Ιδιαίτερα στα νέα ζευγάρια επικρατεί ένας ξεπεσμός με το «ξεφόρτωμα» της μάνας που τους γέννησε και τους μεγάλωσε και τον πατέρα που φρόντισε με χίλιες θυσίες να τους κάνει «ανθρώπους», εγκαταλείποντάς τους με διάφορους τρόπους στα γηροκομεία και οίκους ευγηρίας, προκειμένου οι ίδιοι να περάσουν όσο γίνεται καλύτερα.

     Τους αισθάνονται παρείσακτους το να ζουν κοντά τους. Σ’ άλλες εποχές ήταν αδιανόητο τα παιδιά να πετάξουν στα νοσοκομεία τους γονείς τους υπο οποιεσδήποτε συνθήκες …

     Απάνθρωπη γίνεται μέρα με τη μέρα η κοινωνία μας. Σχιζοφρενική και εγωϊστική. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι για να εξυπηρετεί τον εαυτό του μα και να συμμερίζεται και να συμπαρίσταται στη χαρά και στη λύπη του συνανθρώπου του.

     Να τον συντρέχει ηθικά και υλικά. Να ομολογεί και να υποστηρίζει την αλήθεια. Να έχει αξιοπρέπεια, τιμή, υπόληψη. Να έχει προσωπικότητα. Να έχει ιδανικά και οράματα. Να υπηρετεί τις αξίες, να γίνεται παραγωγός υλικών και πνευματικών αγαθών. Να γράφει ιστορία.

     Οι σοφοί πρόγονοί μας, έλεγαν : «πόσο χαριτωμένο πράγμα είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος». Το αντίθετο είναι εκείνο που κάποιος πατέρας έδιωξε το γιο του για τις ασωτίες και την τεμπελιά του, πέρασαν χρόνια πολλά και εκεί στις περιπλανήσεις του στους ξένους τόπους, κατόρθωσε και επιβλήθηκε και έγινε ευνοούμενος και πήρε τον τίτλο ηγεμόνος της περιοχής, αλλά για να μην μαθευτεί ο βίος της τσαρλατάνικης ζωής του, άλλαξε και το πατρώνυμό του. Μια ημέρα όμως θυμήθηκε ότι είχε πατέρα! Διέταξε, μέσω της αστυνομίας να βρεθεί και να τον συλλάβουν. Και όντως βρέθηκε ο πατέρας του ηγεμόνα δικτάτορα. Προτού όμως τον παρουσιάσουν ενώπιόν του, τον ξυλοφόρτωσαν, με τη διαταγή που είχαν λάβει τα αστυνομικά όργανα. Συνοδεία των αστυνομικών στην παρουσία ενώπιόν του μόλις είδε τον πατέρα του είπε γεμάτος καύχηση και έπαρση, αλαζονεία και υπεροψία! «Είδες πατέρα, έγινα ευνοούμενος και μέγας ηγεμόνας, εγώ κάνω κουμάντο, εγώ διατάζω, σε τούτο τον τόπο». Και ο πατέρας με ολύμπια αταραξία με καταπληκτική νηφαλιότητα και ηρεμία του απαντάει : «Μεγάλος και τρανός παιδί μου έγινες. ΑΝΘΡΩΠΟΣ δεν έγινες» και του δείχνει ταυτόχρονα τα σημάδια του κορμιού του με τις πληγές απο τον ξυλοδαρμό και την κακομεταχείριση των αστυνομικών του.

     Ο άνθρωπος λοιπόν στέκει πάνω απ’ όλα! Πάνω απο κάθε τίτλο, πάνω απο κάθε αξίωμα πάνω απ’ όλα τα πολιτικά αξιώματα και τα υλικά πλούτη, πρέπει να πρωτοπορεί η λεγόμενη ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Ο λαός μας λέει : ο άνθρωπος για ένα όνομα ζει και μια τιμή. Μια κοινωνία χωρίς την αγάπη και τη συμπόνοια, χωρίς τον αυτοσεβασμό είναι που επιδοκιμάζει το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Είναι μια κοινωνία βουτηγμένη στην πλάνη, που δεν μπορεί να έχει ΜΕΛΛΟΝ ...