Η Βρύση της... αγάπης

 

 

 

Ήτανε κάποτε, παλιά, μια γάργαρη βρυσούλα,

ντόπιους και ξένους μάζευε, μεγάλες συντροφιές

για να στεριώσουν ρίχνανε, δεκάρες στη λιμνούλα

για την αγάπη ζούσανε και κάνανε ευχές.

 

Πίνανε λίγο βάλσαμο, της βρύσης Αγιο-νέρι

ήταν δροσιάς αγάλλιαση, νεράιδας Αγιασμός

αθέλητα εφέρνανε στο κούτελο το χέρι

να ξαλαφρώσει μέσα τους, αγάπης, μαρασμός.

 

Και οι νεράιδες οι καλές, βγαίναν το μεσονύχτι,

παίρνανε σβάρνα, άδοντας, αγάμων γειτονιές

και σ’ όσους νιους ο έρωτας τους έφερνε ξενύχτι,

τα βότανά τους δίνανε να γιάνουν οι καρδιές.

 

Εκεί κοντά στο Γρίμποβο, υπάρχει μια βρυσούλα,

αγάπης βρύση λέγεται, την έλεγαν παλιά.

Ο θρύλος μόνο έμεινε, μου είπε μια γριούλα,

το πίστευε, το έζησε και ας ήτανε γιαγιά.

 

Τώρα κανείς δεν νοιάζεται τι έχει απογίνει,

μια ιστορία αλλόκοτη φεύγει στη λησμονιά,

κανένας δεν ρωτήθηκε αν θάπρεπε να μείνει

ίσως και μείς να είμαστε της βρύσης τα... παιδιά!!!

 

 

Έργο Δήμου Ναυπακτίας

 

 

Έργο με την επωνυμία: "Η αδιαφορία"