Η χώρα παίζεται κορώνα - γράμματα ‏

 

Καθαρά λόγια.......  Οι στιγμές απαιτούν τίποτα το λιγότερο από αυτό.

Η χώρα παίζεται κόρωνα - γράμματα...... Κι αυτό με ανησυχεί.

Κοιτάξτε: Ολες οι εκλογές είναι σημαντικές.

Οι αυριανές, όμως, είναι.....  κρίσιμες.

Είναι κρίσιμες γιατί το περιθώριο λάθους στον οικονομικό τομέα κυμαίνεται από μικρό μέχρι ανύπαρκτο.
Και είναι επίσης κρίσιμες γιατί ο Ελληνισμός απειλείται από την Κύπρο μέχρι τη Θράκη.

Κι ενώ αυτή είναι η αντικειμενική κατάσταση, το ηγετικό πολιτικό προσωπικό ανάμεσα στο οποίο ο λαός καλείται να επιλέξει είναι μια σκέτη απογοήτευση.
Ας πάρουμε τους βασικότερους ένα - ένα:

Αραγε με τι γνώσεις, εμπειρίες, επιτυχίες στο στίβο της ζωής μπορεί ο πρώτος στις δημοσκοπήσεις κ. Αλέξης Τσίπρας να αντιμετωπίσει τα έντονα, τεχνικής φύσεως προβλήματα της Ελλάδας;

Ελπίζω διακαώς, όπως το σλόγκαν «Η ελπίδα έρχεται» δεν θα μετατραπεί σε «την πατήσαμε, πάλι».

Οσον αφορά τον κ. Αντώνη Σαμαρά, τι να πεις κανείς; αν και δούλεψε σκληρά πέτυχε λίγα.

Πολλές αποφάσεις του ήταν λανθασμένες ενώ απέφυγε να πάρει αυτές που έπρεπε να πάρει.

Στην πρώτη κατηγορία περιλαμβάνονται οι παράδοξες υπερβολές του για το «success story» για το «πρωτογενές πλεόνασμα» -αμφίβολο, όπως ξέρουν πια όλοι- ο ατυχής ανασχηματισμός, ο λάθος χειρισμός της Χρυσής Αυγής.

Και στη δεύτερη περίπτωση περιλαμβάνεται η άρνησή του να συγκρουστεί ως όφειλε, για το καλό της χώρας, με τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τη μιντιοκρατία, να κάνει τις μεταρρυθμίσεις.

Αυτά τα γράφαμε πριν από πολύ καιρό. Τα ίδια έγραφε χθες και η «Wall Street Journal» (δες σελ. 1), που φτάνει στο σημείο να τον συγκρίνει με τον κ. Τσίπρα και να τον βρίσκει «καθόλου καλύτερο».

Τώρα τι να πει κανείς για τον αρχηγό του κόμματος «Το Ποτάμι» παρά αυτό που δήλωσε νεαρά Ελληνίδα στη χθεσινή «FT»: «Πρέπει να τον πάρουμε σοβαρά;».
Και τι να πει κανείς -ακολουθώ τη σειρά δημοσκοπικά- για τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής -Παναγία μου- και για τους υπόλοιπους;

Να γιατί ανησυχώ.

Ομως, έστω και με αυτά τα δεδομένα, η χώρα τη Δευτέρα πρέπει να έχει κυβέρνηση.
Μακάρι τα δυο πρώτα κόμματα να διέθεταν το αίσθημα της ευθύνης να σχηματίσουν μια εθνική κυβέρνηση.

Αυτό θα αποτελούσε μια καλή λύση. Θα έδινε ελπίδα.

Ομως οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι πολύ μικρές.

Ετσι λοιπόν ο ελληνικός λαός καλείται να αποδείξει τη σοφία του. Οχι μόνο να την επικαλείται.

Και πάντως σε τέτοιες δύσκολες στιγμές φαίνεται καθαρά η ανάγκη να δοθεί ψήφος και στον Απόδημο Ελληνισμό.

Γιατί στις κρίσιμες στιγμές μπορούν να βοηθήσουν όλοι να βγει η χώρα από το αδιέξοδο.