Σημάδια από έργα των ανθρώπων στο χωριό μας δεν έχουμε τίποτα σπουδαία, καθώς η φύση των υλικών -ντόπια πέτρα που τρίβεται με τον χρόνο και ξύλα- δεν κρατάνε πολύ. Η εκκλησία της Αγίας Τριάδας είναι το αρχαιότερο κτίριο, το 1749 γράφεται σε μια πλάκα με τους κτήτορες κατασκευάστηκε και γλύτωσε από την καταστροφή, τον Δεκαπενταύγουστο του ’44 όταν οι Γερμανοί πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανόν να υπήρχαν και άλλα κτίσματα εκείνης της εποχής αλλά όλα έγιναν στάχτη εκείνη την τραγική για το χωριό μας ημέρα…
Έχουμε όμως δέντρα που η ηλικία τους μετριέται με πολλούς αιώνες και το μεγαλύτερο απ’ όλα, σύμφωνα και με τις αφηγήσεις των παλιότερων είναι η μεγάλη, γέρικη βελανιδιά στο νεκροταφείο, μπροστά από την εκκλησία της Παναγίας (Κοίμηση της Θεοτόκου) η οποία πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς την προαναφερόμενη ημερομηνία αλλά ξαναχτίστηκε αμέσως τον Ιούλιο του 1946 με πρωτοβουλία του συγχωριανού Πέτρου Σ. Παπαγιάννη.
Τούτο το εφέστιο, ύψους πάνω από δεκαπέντε μέτρα δέντρο, το θυμάμαι κι εγώ, πενήντα χρόνια τώρα, ίδιο και απαράλλαχτο. Η προσοχή δε οφείλεται στο γεγονός ότι πάντα μιλούσαμε και δείχναμε ενδιαφέρον γι’ αυτό, ιδιαίτερα όταν μετά από τίποτα βαριά χιόνια βλέπαμε κάποια μεγάλα κλαδιά του πεσμένα στο έδαφος. Ήταν σαν να το συμπονούσαμε γι’ αυτές τις απώλειες οι οποίες πολλές φορές ήταν και αναμενόμενες, λόγω της φθοράς και τις αδυναμίας που επέφεραν στα κλαδιά του οι ασθένειες και οι μύκητες των δέντρων και η δύναμη του αέρα αφού σαν ψηλότερο στην περιοχή πάνω σε αυτό ξεσπούσε.
Μια εποχή μάλιστα, όταν άρχισαν να φτιάχνουν τάφους κάτω από τα κλαδιά του άρχισε και μια γκρίνια από κάποιους χωριανούς να το κλαδέψουν για να μην πέφτουν τα κλαδιά και τα φύλλα πάνω στους νέους τάφους οι οποίοι σημειωτέον, εκείνη την περίοδο άρχισαν να ντύνονται με μάρμαρα. Προηγουμένως, την επικράτεια του νεκρού όριζε μια απλή ξύλινη κατασκευή ή τίποτα, ένας ξύλινος και σπανιότερα μαρμάρινος σταυρός μαρτυρούσε τον ποιος ή ποια ήταν κάτω από το χώμα. Σιγά - σιγά όμως τα πράγματα άλλαξαν και το νεκροταφείο γέμισε μαρμάρινες κατασκευές και τσιμέντα ενώ, ελαφρά τη καρδία και με ένα σωρό προφάσεις, αφέθηκε να γίνουν τάφοι κάτω από τα κλαδιά του δέντρου, γεγονός που οπωσδήποτε επηρεάζει το ριζικό του σύστημα και την εν γένει υγεία του.
Σαν τις πράξεις των αποθανόντων που συγχωρούνται αυτομάτως έτσι και αυτές οι ενέργειες των συγχωριανών πέρασαν ασυζητητί ενώ το ενδιαφέρον για το μεγάλο δέντρο μειώθηκε εξαιτίας και του γεγονότος ότι το χωριό κατοικείται πια από ελάχιστους μόνιμους κατοίκους και περισσότερο από παραθεριστές που όπως και να έχει το πράγμα, άλλη έχουν συμπεριφορά και προτεραιότητες. Το δέντρο θα τους ένοιαζε τώρα;
Με λίγα λόγια, από τότε που έφυγαν από τη ζωή και οι τελευταίο από τους μόνιμους συγχωριανούς παύει να ενδιαφέρει το δέντρο σαν να μην έχει σχέση με την ιστορία του χωριού και να είναι ίδιο με όλα τα άλλα δέντρα του δάσους δίπλα. Ούτε το μέγεθός του λέει πια τίποτα στους περισσότερους, ούτε και η ιδιαίτερη μορφή του που ισκιώνει με τον τρόπο του, είτε έχει φύλλα, είτε μόνο με τα γυμνά κλαδιά του το νεκροταφείο που χάρη σε αυτό ακριβώς το δέντρο μπορούμε να παραδεχτούμε πως λειτουργεί συνέχεια για περισσότερους από πέντε αιώνες.
Τόσο και παραπάνω υπολογίζουμε την ηλικία της εφέστιας βελανιδιάς στην Παναγία και η οποία, αν είχε στόμα να μιλήσει θα εξιστορούσε, ως ληξίαρχος της Μεγάλης Κάψης ή Μεταξάς που λέγονταν μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα και πριν την καταστροφή από τον Μανιάτη εξωμότη Λυμπεράκη Γερακάρη, δεκάδες και εκατοντάδες ξόδια συγχωριανών που τα ονόματά καθώς και έργα τους αγνοούμε…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 04012015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου