Ασχέτως αποτελέσματος, η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο καθώς το κλείσιμο των τραπεζών έχει δρομολογήσει για τις επόμενες εβδομάδες και μήνες ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Καταστάσεις όπως η αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και οι ελλείψεις βασικών ειδών πρώτης ανάγκης στα τρόφιμα, τα φάρμακα και τα καύσιμα.
Το γεγονός πως στο δημοψήφισμα επικράτησε συντριπτικά το ΟΧΙ περισσότερο δυσκολεύει παρά διευκολύνει τους χειρισμούς και την θέση του κ. Τσίπρα. Το ισχυρό “όχι” ενισχύει το “λόμπι της δραχμής” εντός και εκτός Ελλάδας. Το ισχυρό “όχι” πλήττει περαιτέρω το κλίμα οικονομικής εμπιστοσύνης στην χώρα.
Ένα ισχυρό “ναι” θα έδινε στον κ. Τσίπρα μια πρόφαση για να δικαιολογήσει την κατάσταση της οικονομίας τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Τώρα οι οδυνηρές επιπτώσεις δεν μπορούν να αποδοθούν και στη λαϊκή ετυμηγορία, αλλά αποκλειστικά στους εμπνευστές της άποψης πως η λαϊκή ετυμηγορία θα στηρίξει την προσπάθεια για μια καλύτερη συμφωνία.
Η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έπεσε στην παγίδα του κατεστραμμένου τζογαδόρου που η επιμονή να ρεφάρει τον οδηγεί στο να διπλασιάζει το επόμενο ποντάρισμα με την ελπίδα να βγάλει τα σπασμένα.
Ξεκινά π.χ. ο τζογαδόρος ποντάροντας 50 ευρώ, τα χάνει και την επόμενη φορά ποντάρει 100 ευρώ και χάνει πάλι, την επόμενη ποντάρει 200 ευρώ και χάνει… μέχρι που χάνει το σπίτι του ή δεν έχει να πληρώσει και τον περιμένουν η πίσσα με τα πούπουλα και ενδεχομένως η φυλακή.
O κ. Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση των συντάξεων και εν γένει κατάργηση των μνημονίων και επάνοδο στην καλή εποχή της ευημερίας με δανεικά.
Κέρδισε τις εκλογές με αιχμή τις υφεσιακές συνέπειες του e-mail Χαρδούβελη γιατί προέβλεπε μέτρα ύψους 1 δισ. ευρώ και μετά από πέντε μήνες υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων κατάφερε ο ίδιος να προτείνει μια συμφωνία με μέτρα 8 δισ. ευρώ σε 18 μήνες.
Όπως ομολόγησε προχθές ο κ. Τσακαλώτος, η κυβέρνηση επέλεξε το δημοψήφισμα για να αποφύγει την καταψήφιση της όποια συμφωνίας από μερίδα βουλευτών της, την απώλεια της δεδηλωμένης και την απώλεια της εξουσίας.
Κάθε επόμενη συμφωνία μετά την 20η Φεβρουαρίου είναι χειρότερη από την προηγούμενη για τους αντικειμενικούς λόγους της επιδείνωσης του οικονομικού κλίματος.
Για να αποφύγει τις όλο και περισσότερο διογκούμενες ευθύνες ο κ. Τσίπρας όπως και το διχασμό του ετερόκλητου κόμματός του επέλεξε μέσω του δημοψηφίσματος να διχάσει την ελληνική κοινωνία ποντάροντας στην πολιτική του επιβίωση μέσω της ρήξης και της πόλωσης.
Ευθύς εξ αρχής το δίδυμο Τσίπρα -Βαρουφάκη στηρίχθηκε σε λάθος εκτιμήσεις και πόνταρε σε λάθος στοιχήματα, σαν να στοιχημάτιζαν το περίσσευμα της οικογενειακής του περιουσίας και όχι την επιβίωση ή την καταστροφή της ζωής ενός λαού.
Βασική παράμετρος των λάθος αυτών εκτιμήσεων ήταν πως η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας θα τρόμαζαν από τον αντίκτυπο μιας ελληνικής χρεοκοπίας στις αγορές και θα έκαναν πίσω, ανοίγοντας τους κρουνούς της χρηματοδότησης προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να διορίζει πελάτες στο δημόσιο ή να επιδιώκει την ανάπτυξη μέσω του ανοίγματος της ΕΡΤ και της διανομής τροφείων σε προνομιούχους πελάτες των ΔΕΚΟ.
Μετά τη ρήξη και την αναγγελία του δημοψηφίσματος την Παρασκευή της 26ης Ιουνίου περίμεναν με αγωνία πως την εβδομάδα που ξεκινούσε στις 29 Ιουνίου θα ακολουθούσε ένα κραχ στις αγορές το οποίο θα ανάγκαζε τους Ευρωπαίους να προσέλθουν γονυπετείς με το πουγκί της ρευστότητας ανοιχτό.
Την εβδομάδα που πέρασε δεν ακολούθησε κανένα κραχ. Ο S&P 500 από τις 2.100 μονάδες έκλεισε την Παρασκευή στις 2.076 μείον 1,14%, O DAX παρουσίασε πτώση 3% και το ευρώ επίσης πτώση λιγότερη από 1,5%.
Για να έχουμε μια σύγκριση τάξης μεγέθους τι σημαίνει κραχ, ο S&P 500 την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη του 2008 μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers είχε πέσει 25% και το ευρώ είχε χάσει το 8,8% της αξίας του.
Την περασμένη Δευτέρα αντί να καταρρεύσουν οι αγορές, έκλεισαν οι τράπεζες και επεβλήθησαν capital controls. Το ντόμινο που δημιουργεί το κλείσιμο των τραπεζών σε μισθούς, συντάξεις, ανεργία, επάρκεια βασικών αγαθών στην αγορά είναι καταστροφικό και οι ακριβείς επιπτώσεις του είναι δύσκολο να προσδιοριστούν.
Αν τον Ιούνιο τα έσοδα του κράτους ήταν τα μισά από τα αναμενόμενα, τον Ιούλιο θα είναι ελάχιστα και τον Αύγουστο ακόμη λιγότερα. Κατά συνέπεια οι τελευταίοι πλήρεις μισθοί και συντάξεις που κατέβαλε το δημόσιο και ανελήφθησαν πλήρως ήταν του περασμένου μήνα.
Ο αριθμός των επιχειρήσεων που θα αναστείλει τις δραστηριότητες θα αυξηθεί κατακόρυφα τις προσεχείς εβδομάδες.
Ήδη, έχουν αρχίσει να παρατηρούνται ελλείψεις βασικών αγαθών στην αγορά. Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν και η κατάσταση θα γίνει δύσκολα διαχειρίσιμη.
Η Ελλάδα κάθε μέρα που περνά εισέρχεται όλο και πιο βαθιά σε μια κρίση η οποία σε λίγες εβδομάδες δεν θα είναι διαχειρίσιμη. Σχετικά γρήγορα αυτό θα δοκιμάσει την πολιτική κυριαρχία του κ. Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό, καθώς θεωρείται απίθανο να φέρει οποιαδήποτε συμφωνία θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες.
Με απλά λόγια, εύκολα η σαρωτική νίκη θα μετατραπεί λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας σε ήττα.
Δυστυχώς Αλέξη χάσαμε, δηλαδή…
2) Λαοί που δεν θυμούνται την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν…
Από τον τοίχο του Elias Andrikopulos στο φ/β
5 Ιουλίου 2015 στις 10:39 π.μ.
Δημοψήφισμα διενεργήθηκε από την κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη στις 22 Νοεμβρίου (παλ. ημερολ.)/5 Δεκεμβρίου 1920 και αφορούσε την επιστροφή ή όχι του Βασιλιά Κωνσταντίνου στον Ελληνικό Θρόνο. Στο δημοψήφισμα δεν πήραν μέρος οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου κηρύσσοντας αποχή, θεωρώντας μη έντιμες τις συνθήκες διεξαγωγής του. Το κυρίαρχο σύνθημα της κωνσταντινικής παράταξης ήταν “Ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά!”.
Τα αποτελέσματα ήταν 98% υπέρ της επιστροφής του Κωνσταντίνου. Το δημοψήφισμα θεωρείται από μερίδα ιστορικών νόθο, τόσο κυρίως λόγω του ποσοστού υπέρ της επιστροφής, όσο και διότι ο αριθμός των ψηφοφόρων που ανακοινώθηκε ήταν κατά 30% αυξημένος σε σχέση με τις εκλογές του προηγούμενου μήνα και το υψηλό ποσοστό που ανακοινώθηκε προϋπέθετε ότι όλοι οι βενιζελικοί ψηφοφόροι (το μισό του εκλογικού σώματος) ψήφισαν να επανέλθει ο Κωνσταντίνος.
Στις 6 Δεκεμβρίου (παλ. ημερολ.)/19 Δεκεμβρίου ξαναγύρισε ο Κωνσταντίνος. Το αποτέλεσμα έκρινε κατά πολύ την εξέλιξη της Μικρασιατικής εκστρατείας και αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στην Μικρασιατική καταστροφή. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις της Αντάντ, στις οποίες ο Κωνσταντίνος ήταν εξαιρετικά αντιπαθής για το ρόλο που διαδραμάτισε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν προειδοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση για τη μη επιστροφή του, κάτι για το οποίο δεν πληροφορήθηκε ποτέ όμως επαρκώς το εκλογικό σώμα.
Μετά το αποτέλεσμα, Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία παρέδωσαν διακοινώσεις με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους και πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχανε δρομολογηθεί προς την Ελλάδα, εξελίξεις οι οποίες επίσης αποκρύφθησαν από τον ελληνικό λαό. Βρήκαν ακόμα την πρόφαση (ιδίως Γαλλία και Ιταλία) να σταματήσουν να υποστηρίζουν την Ελλάδα και έκλειναν σταδιακά την υποστήριξή τους προς τις αντάρτικες τουρκικές δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ.
Τον Νοέμβριο του 1920 μεσούσης της Μικρασιατικής εκστρατείας πραγματοποιήθηκαν εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν νικητή την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, έναν συνασπισμό αντιβενιζελικών κομμάτων, και κατ’ επέκταση το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη.Τον Μάρτιο του 1921 ο Γούναρης σχημάτισε κυβέρνηση προκειμένου πια ο ίδιος ο Γούναρης να ελέγχει την όλη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί. Την κυβέρνηση Γούναρη ακολούθησαν αυτές των Στράτου και Πρωτοπαπαδάκη. Η αλλαγή της στάσης όμως των συμμάχων, οι νίκες του τουρκικού στρατού, τα λάθη των Ελλήνων αξιωματικών και η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας είχαν ως αποτέλεσμα τον Αύγουστο του 1922 η γραμμή άμυνας Αφιόν – Καραχισάρ να διασπαστεί από τον τουρκικό στρατό και να επακολουθήσει η μικρασιατική καταστροφή, η οποία επισφραγίστηκε με την συνθήκη της Λωζάνης. Με την υποχώρηση της αμυντικής γραμμής και έχοντας χάσει κάθε έλεγχο η κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από αυτή του Τριανταφυλλάκου.
Αυτά τα γεγονότα οδήγησαν στην τελευταία φάση της Μικρασιατικής εκστρατείας, δηλαδή το τέλος του “ελληνοτουρκικού πολέμου του 1918-22″ και στην φυγή από την Τουρκία της ελληνικής διοίκησης, που είχε εγκατασταθεί στα δυτικά μικρασιατικά παράλια, στη Σμύρνη, κατά τη Συνθήκη των Σεβρών, (αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου), όπως και η άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού μετά την κατάρρευση του μετώπου και η γενικευμένη πλέον εκδίωξη μεγάλου μέρους τους ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού από τη Μικρά Ασία, που είχε όμως ξεκινήσει πολύ νωρίτερα (δείτε σχετικά Συνθήκη του 1914, που είχε συνομολογήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος) και που είχε διακοπεί με την “ανακωχή του Μούδρου”.
Τα γεγονότα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, μετά τη Καταστροφή της Σμύρνης και της Ανακωχής των Μουδανιών, που συνομολογήθηκε στην ομώνυμη πόλη (11 Οκτωβρίου 1922), και την ένα μήνα μετά εκκένωση της χερσονήσου της Καλλίπολης (στις 11 Νοεμβρίου) από τους εκεί Έλληνες, καθώς και αργότερα με την “υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών” (1922-24) από όλη τη Μικρά Ασία και τον ερχομό 1,5 εκατομμυρίων προσφύγων στην Ελλάδα, να επιφέρουν την τελεία καταστροφή του Θρακικού και Μικρασιατικού ελληνισμού μαζί με του Πόντου.
Ο πλήρης απολογισμός της καταστροφής αυτής που συντελέσθηκε ιστορικά σε δύο περιόδους, (αμφότερες τετραετίες), 1914-1918 και 1920-1924 είναι πράγματι πολύ δύσκολος. Οι αρπαγές και οι λεηλασίες σπιτιών και περιουσιών, οι γεωργικές και κτηνοτροφικές καταστροφές, το γκρέμισμα σχολείων, ναών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, η χρεοκοπία και καταστροφή βιοτεχνικών και βιομηχανικών επιχειρήσεων με τον παράλληλο ευτελισμό κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας που περιλαμβάνονται μαρτυρικοί βασανισμοί αιχμαλώτων, βιασμοί και ηθική οδύνη υπό το κλίμα του τρόμου και της απειλής του θανάτου, αλλά και οι ατέλειωτες πορείες αιχμαλώτων, στα περιώνυμα “τάγματα εργασίας”, με άγνωστο αριθμό ανθρώπων που χάθηκαν σ’αυτά, οι σφαγές, οι θηριωδίες μέχρι και οι εκτελέσεις επί των αποφάσεων των τουρκικών Δικαστηρίων της Ανεξαρτησίας δεν έχουν μέχρι σήμερα ερευνηθεί πλήρως.
Στις 13 Σεπτεμβρίου τα υπολείμματα του ελληνικού στρατού αποβιβάστηκαν στο Λαύριο και η επαναστατική επιτροπή ανέλαβε την διακυβέρνηση του κράτους. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ παραιτήθηκε από το θρόνο αναχωρώντας για την Ιταλία και παραχωρώντας τον θρόνο στον γιο του Γεώργιο Β΄. Επιπλέον παραιτήθηκε η κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, η οποία και αντικαταστάθηκε από την βραχύβια, μόλις μίας ημέρας, κυβέρνηση Χαραλάμπη που με την σειρά της αντικαταστάθηκε από αυτή του Σωτήριου Κροκίδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε οριστεί εκπρόσωπος της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αμέσως τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης Γούναρη και ο ίδιος ο Γούναρης συνελήφθησαν και συγκεντρώθηκαν στην αστυνομική διεύθυνση Αθηνών. Η διαδικασία “απονομής δικαιοσύνης” δεν είχε καθοριστεί αφού υπήρχαν διαφορετικές απόψεις ως προς τις κινήσεις που έπρεπε να γίνουν. Η μετριοπαθής μερίδα ζητούσε προσαγωγή σε δίκη των υπευθύνων ενώ η σκληροπυρηνική (Παπαναστασίου, Πάγκαλος, Οθωναίος) την άμεση εκτέλεσή τους. Επιπλέον υπήρχε η πίεση των ξένων δυνάμεων που ζητούσαν δίκη χωρίς συνοπτικές διαδικασίες. Στις 9 Οκτωβρίου ογκώδης διαδήλωση 100.000 πολιτών στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα απαίτησε την άμεση εκτέλεση των υπευθύνων. Η λογική που είχε περάσει η επαναστατική επιτροπή στον λαό ήταν ότι η Ελλάδα δεν ηττήθηκε αλλά προδόθηκε.
Με τον όρο Δίκη των έξι ή Δίκη των εξ (καθαρεύουσα της εποχής) έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία η δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν από την Επαναστατική Επιτροπή που είχε αναλάβει την εξουσία με την επανάσταση του 1922 για να τιμωρηθούν οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής εκστρατείας, κοινώς για την Μικρασιατική Καταστροφή: Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επι των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.
Αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, η ονομασία δίκη των έξι δόθηκε λόγω των έξι εκτελέσεων που τελικώς αποφασίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν την ίδια ημέρα στην περιοχή του Γουδή. Το περιστατικό αυτό αποτελεί την κορύφωση αλλά και τον επίλογο του Εθνικού Διχασμού.
Το κατηγορητήριο είχε τον χαρακτήρα επαναστατικού εγγράφου και σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη συντάχθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πολιτικό σύμβουλο της Επανάστασης και ανερχόμενο αστέρι της βενιζελικής παράταξης.[2] Μέσα στο κατηγορητήριο υπήρχε ξεχωριστό κεφάλαιο που απέρριπτε την ένσταση των κατηγορουμένων για δίκη από το ειδικό δικαστήριο της Βουλής με τα εξής λόγια: “Αλλ’ όχι! Το Έθνος ορθούμενον αιμοσταγές, κρεουργημένον, αλλά αδυσώπητον ενώπιον του, ζητεί παρ’αυτού και των συνεργατών του δικαιοσύνην δια την προδοσίαν και τιμωρίαν δια το έγκλημα. Και εν ονόματι του Έθνους την δικαιοσύνην ταύτην η Επανάστασις θα την αποδώση!”
Κάθε ομοιότητα με τα παρόντα γεγονότα και τις πολιτικές συνθήκες στις σχέσεις της χώρας μας με τους εταίρους Ευρωπαίους και δανειστές, καθώς και με το σημερινό δημοψήφισμα, είναι εντελώς συμπτωματικές και μπορεί να αποτελούν νοσηρή διάθεση κινδυνολογίας του γράφοντος…
Το γεγονός πως στο δημοψήφισμα επικράτησε συντριπτικά το ΟΧΙ περισσότερο δυσκολεύει παρά διευκολύνει τους χειρισμούς και την θέση του κ. Τσίπρα. Το ισχυρό “όχι” ενισχύει το “λόμπι της δραχμής” εντός και εκτός Ελλάδας. Το ισχυρό “όχι” πλήττει περαιτέρω το κλίμα οικονομικής εμπιστοσύνης στην χώρα.
Ένα ισχυρό “ναι” θα έδινε στον κ. Τσίπρα μια πρόφαση για να δικαιολογήσει την κατάσταση της οικονομίας τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Τώρα οι οδυνηρές επιπτώσεις δεν μπορούν να αποδοθούν και στη λαϊκή ετυμηγορία, αλλά αποκλειστικά στους εμπνευστές της άποψης πως η λαϊκή ετυμηγορία θα στηρίξει την προσπάθεια για μια καλύτερη συμφωνία.
Η Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα έπεσε στην παγίδα του κατεστραμμένου τζογαδόρου που η επιμονή να ρεφάρει τον οδηγεί στο να διπλασιάζει το επόμενο ποντάρισμα με την ελπίδα να βγάλει τα σπασμένα.
Ξεκινά π.χ. ο τζογαδόρος ποντάροντας 50 ευρώ, τα χάνει και την επόμενη φορά ποντάρει 100 ευρώ και χάνει πάλι, την επόμενη ποντάρει 200 ευρώ και χάνει… μέχρι που χάνει το σπίτι του ή δεν έχει να πληρώσει και τον περιμένουν η πίσσα με τα πούπουλα και ενδεχομένως η φυλακή.
O κ. Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αύξηση των συντάξεων και εν γένει κατάργηση των μνημονίων και επάνοδο στην καλή εποχή της ευημερίας με δανεικά.
Κέρδισε τις εκλογές με αιχμή τις υφεσιακές συνέπειες του e-mail Χαρδούβελη γιατί προέβλεπε μέτρα ύψους 1 δισ. ευρώ και μετά από πέντε μήνες υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων κατάφερε ο ίδιος να προτείνει μια συμφωνία με μέτρα 8 δισ. ευρώ σε 18 μήνες.
Όπως ομολόγησε προχθές ο κ. Τσακαλώτος, η κυβέρνηση επέλεξε το δημοψήφισμα για να αποφύγει την καταψήφιση της όποια συμφωνίας από μερίδα βουλευτών της, την απώλεια της δεδηλωμένης και την απώλεια της εξουσίας.
Κάθε επόμενη συμφωνία μετά την 20η Φεβρουαρίου είναι χειρότερη από την προηγούμενη για τους αντικειμενικούς λόγους της επιδείνωσης του οικονομικού κλίματος.
Για να αποφύγει τις όλο και περισσότερο διογκούμενες ευθύνες ο κ. Τσίπρας όπως και το διχασμό του ετερόκλητου κόμματός του επέλεξε μέσω του δημοψηφίσματος να διχάσει την ελληνική κοινωνία ποντάροντας στην πολιτική του επιβίωση μέσω της ρήξης και της πόλωσης.
Ευθύς εξ αρχής το δίδυμο Τσίπρα -Βαρουφάκη στηρίχθηκε σε λάθος εκτιμήσεις και πόνταρε σε λάθος στοιχήματα, σαν να στοιχημάτιζαν το περίσσευμα της οικογενειακής του περιουσίας και όχι την επιβίωση ή την καταστροφή της ζωής ενός λαού.
Βασική παράμετρος των λάθος αυτών εκτιμήσεων ήταν πως η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας θα τρόμαζαν από τον αντίκτυπο μιας ελληνικής χρεοκοπίας στις αγορές και θα έκαναν πίσω, ανοίγοντας τους κρουνούς της χρηματοδότησης προκειμένου η ελληνική κυβέρνηση να διορίζει πελάτες στο δημόσιο ή να επιδιώκει την ανάπτυξη μέσω του ανοίγματος της ΕΡΤ και της διανομής τροφείων σε προνομιούχους πελάτες των ΔΕΚΟ.
Μετά τη ρήξη και την αναγγελία του δημοψηφίσματος την Παρασκευή της 26ης Ιουνίου περίμεναν με αγωνία πως την εβδομάδα που ξεκινούσε στις 29 Ιουνίου θα ακολουθούσε ένα κραχ στις αγορές το οποίο θα ανάγκαζε τους Ευρωπαίους να προσέλθουν γονυπετείς με το πουγκί της ρευστότητας ανοιχτό.
Την εβδομάδα που πέρασε δεν ακολούθησε κανένα κραχ. Ο S&P 500 από τις 2.100 μονάδες έκλεισε την Παρασκευή στις 2.076 μείον 1,14%, O DAX παρουσίασε πτώση 3% και το ευρώ επίσης πτώση λιγότερη από 1,5%.
Για να έχουμε μια σύγκριση τάξης μεγέθους τι σημαίνει κραχ, ο S&P 500 την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη του 2008 μετά τη χρεοκοπία της Lehman Brothers είχε πέσει 25% και το ευρώ είχε χάσει το 8,8% της αξίας του.
Την περασμένη Δευτέρα αντί να καταρρεύσουν οι αγορές, έκλεισαν οι τράπεζες και επεβλήθησαν capital controls. Το ντόμινο που δημιουργεί το κλείσιμο των τραπεζών σε μισθούς, συντάξεις, ανεργία, επάρκεια βασικών αγαθών στην αγορά είναι καταστροφικό και οι ακριβείς επιπτώσεις του είναι δύσκολο να προσδιοριστούν.
Αν τον Ιούνιο τα έσοδα του κράτους ήταν τα μισά από τα αναμενόμενα, τον Ιούλιο θα είναι ελάχιστα και τον Αύγουστο ακόμη λιγότερα. Κατά συνέπεια οι τελευταίοι πλήρεις μισθοί και συντάξεις που κατέβαλε το δημόσιο και ανελήφθησαν πλήρως ήταν του περασμένου μήνα.
Ο αριθμός των επιχειρήσεων που θα αναστείλει τις δραστηριότητες θα αυξηθεί κατακόρυφα τις προσεχείς εβδομάδες.
Ήδη, έχουν αρχίσει να παρατηρούνται ελλείψεις βασικών αγαθών στην αγορά. Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν και η κατάσταση θα γίνει δύσκολα διαχειρίσιμη.
Η Ελλάδα κάθε μέρα που περνά εισέρχεται όλο και πιο βαθιά σε μια κρίση η οποία σε λίγες εβδομάδες δεν θα είναι διαχειρίσιμη. Σχετικά γρήγορα αυτό θα δοκιμάσει την πολιτική κυριαρχία του κ. Τσίπρα στο πολιτικό σκηνικό, καθώς θεωρείται απίθανο να φέρει οποιαδήποτε συμφωνία θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες.
Με απλά λόγια, εύκολα η σαρωτική νίκη θα μετατραπεί λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας σε ήττα.
Δυστυχώς Αλέξη χάσαμε, δηλαδή…
2) Λαοί που δεν θυμούνται την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν…
Από τον τοίχο του Elias Andrikopulos στο φ/β
5 Ιουλίου 2015 στις 10:39 π.μ.
Δημοψήφισμα διενεργήθηκε από την κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη στις 22 Νοεμβρίου (παλ. ημερολ.)/5 Δεκεμβρίου 1920 και αφορούσε την επιστροφή ή όχι του Βασιλιά Κωνσταντίνου στον Ελληνικό Θρόνο. Στο δημοψήφισμα δεν πήραν μέρος οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου κηρύσσοντας αποχή, θεωρώντας μη έντιμες τις συνθήκες διεξαγωγής του. Το κυρίαρχο σύνθημα της κωνσταντινικής παράταξης ήταν “Ψωμί κι ελιά και Κώτσο Βασιλιά!”.
Τα αποτελέσματα ήταν 98% υπέρ της επιστροφής του Κωνσταντίνου. Το δημοψήφισμα θεωρείται από μερίδα ιστορικών νόθο, τόσο κυρίως λόγω του ποσοστού υπέρ της επιστροφής, όσο και διότι ο αριθμός των ψηφοφόρων που ανακοινώθηκε ήταν κατά 30% αυξημένος σε σχέση με τις εκλογές του προηγούμενου μήνα και το υψηλό ποσοστό που ανακοινώθηκε προϋπέθετε ότι όλοι οι βενιζελικοί ψηφοφόροι (το μισό του εκλογικού σώματος) ψήφισαν να επανέλθει ο Κωνσταντίνος.
Στις 6 Δεκεμβρίου (παλ. ημερολ.)/19 Δεκεμβρίου ξαναγύρισε ο Κωνσταντίνος. Το αποτέλεσμα έκρινε κατά πολύ την εξέλιξη της Μικρασιατικής εκστρατείας και αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα στην Μικρασιατική καταστροφή. Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις της Αντάντ, στις οποίες ο Κωνσταντίνος ήταν εξαιρετικά αντιπαθής για το ρόλο που διαδραμάτισε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν προειδοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση για τη μη επιστροφή του, κάτι για το οποίο δεν πληροφορήθηκε ποτέ όμως επαρκώς το εκλογικό σώμα.
Μετά το αποτέλεσμα, Αγγλία, Γαλλία και Ιταλία παρέδωσαν διακοινώσεις με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους και πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχανε δρομολογηθεί προς την Ελλάδα, εξελίξεις οι οποίες επίσης αποκρύφθησαν από τον ελληνικό λαό. Βρήκαν ακόμα την πρόφαση (ιδίως Γαλλία και Ιταλία) να σταματήσουν να υποστηρίζουν την Ελλάδα και έκλειναν σταδιακά την υποστήριξή τους προς τις αντάρτικες τουρκικές δυνάμεις του Κεμάλ Ατατούρκ.
Τον Νοέμβριο του 1920 μεσούσης της Μικρασιατικής εκστρατείας πραγματοποιήθηκαν εκλογές, οι οποίες ανέδειξαν νικητή την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, έναν συνασπισμό αντιβενιζελικών κομμάτων, και κατ’ επέκταση το Λαϊκό Κόμμα του Δημητρίου Γούναρη.Τον Μάρτιο του 1921 ο Γούναρης σχημάτισε κυβέρνηση προκειμένου πια ο ίδιος ο Γούναρης να ελέγχει την όλη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί. Την κυβέρνηση Γούναρη ακολούθησαν αυτές των Στράτου και Πρωτοπαπαδάκη. Η αλλαγή της στάσης όμως των συμμάχων, οι νίκες του τουρκικού στρατού, τα λάθη των Ελλήνων αξιωματικών και η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας είχαν ως αποτέλεσμα τον Αύγουστο του 1922 η γραμμή άμυνας Αφιόν – Καραχισάρ να διασπαστεί από τον τουρκικό στρατό και να επακολουθήσει η μικρασιατική καταστροφή, η οποία επισφραγίστηκε με την συνθήκη της Λωζάνης. Με την υποχώρηση της αμυντικής γραμμής και έχοντας χάσει κάθε έλεγχο η κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη παραιτήθηκε και αντικαταστάθηκε από αυτή του Τριανταφυλλάκου.
Αυτά τα γεγονότα οδήγησαν στην τελευταία φάση της Μικρασιατικής εκστρατείας, δηλαδή το τέλος του “ελληνοτουρκικού πολέμου του 1918-22″ και στην φυγή από την Τουρκία της ελληνικής διοίκησης, που είχε εγκατασταθεί στα δυτικά μικρασιατικά παράλια, στη Σμύρνη, κατά τη Συνθήκη των Σεβρών, (αμέσως μετά την ανακωχή του Μούδρου), όπως και η άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού μετά την κατάρρευση του μετώπου και η γενικευμένη πλέον εκδίωξη μεγάλου μέρους τους ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού από τη Μικρά Ασία, που είχε όμως ξεκινήσει πολύ νωρίτερα (δείτε σχετικά Συνθήκη του 1914, που είχε συνομολογήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος) και που είχε διακοπεί με την “ανακωχή του Μούδρου”.
Τα γεγονότα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, μετά τη Καταστροφή της Σμύρνης και της Ανακωχής των Μουδανιών, που συνομολογήθηκε στην ομώνυμη πόλη (11 Οκτωβρίου 1922), και την ένα μήνα μετά εκκένωση της χερσονήσου της Καλλίπολης (στις 11 Νοεμβρίου) από τους εκεί Έλληνες, καθώς και αργότερα με την “υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών” (1922-24) από όλη τη Μικρά Ασία και τον ερχομό 1,5 εκατομμυρίων προσφύγων στην Ελλάδα, να επιφέρουν την τελεία καταστροφή του Θρακικού και Μικρασιατικού ελληνισμού μαζί με του Πόντου.
Ο πλήρης απολογισμός της καταστροφής αυτής που συντελέσθηκε ιστορικά σε δύο περιόδους, (αμφότερες τετραετίες), 1914-1918 και 1920-1924 είναι πράγματι πολύ δύσκολος. Οι αρπαγές και οι λεηλασίες σπιτιών και περιουσιών, οι γεωργικές και κτηνοτροφικές καταστροφές, το γκρέμισμα σχολείων, ναών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, η χρεοκοπία και καταστροφή βιοτεχνικών και βιομηχανικών επιχειρήσεων με τον παράλληλο ευτελισμό κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας που περιλαμβάνονται μαρτυρικοί βασανισμοί αιχμαλώτων, βιασμοί και ηθική οδύνη υπό το κλίμα του τρόμου και της απειλής του θανάτου, αλλά και οι ατέλειωτες πορείες αιχμαλώτων, στα περιώνυμα “τάγματα εργασίας”, με άγνωστο αριθμό ανθρώπων που χάθηκαν σ’αυτά, οι σφαγές, οι θηριωδίες μέχρι και οι εκτελέσεις επί των αποφάσεων των τουρκικών Δικαστηρίων της Ανεξαρτησίας δεν έχουν μέχρι σήμερα ερευνηθεί πλήρως.
Στις 13 Σεπτεμβρίου τα υπολείμματα του ελληνικού στρατού αποβιβάστηκαν στο Λαύριο και η επαναστατική επιτροπή ανέλαβε την διακυβέρνηση του κράτους. Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ παραιτήθηκε από το θρόνο αναχωρώντας για την Ιταλία και παραχωρώντας τον θρόνο στον γιο του Γεώργιο Β΄. Επιπλέον παραιτήθηκε η κυβέρνηση Τριανταφυλλάκου, η οποία και αντικαταστάθηκε από την βραχύβια, μόλις μίας ημέρας, κυβέρνηση Χαραλάμπη που με την σειρά της αντικαταστάθηκε από αυτή του Σωτήριου Κροκίδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε οριστεί εκπρόσωπος της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Αμέσως τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης Γούναρη και ο ίδιος ο Γούναρης συνελήφθησαν και συγκεντρώθηκαν στην αστυνομική διεύθυνση Αθηνών. Η διαδικασία “απονομής δικαιοσύνης” δεν είχε καθοριστεί αφού υπήρχαν διαφορετικές απόψεις ως προς τις κινήσεις που έπρεπε να γίνουν. Η μετριοπαθής μερίδα ζητούσε προσαγωγή σε δίκη των υπευθύνων ενώ η σκληροπυρηνική (Παπαναστασίου, Πάγκαλος, Οθωναίος) την άμεση εκτέλεσή τους. Επιπλέον υπήρχε η πίεση των ξένων δυνάμεων που ζητούσαν δίκη χωρίς συνοπτικές διαδικασίες. Στις 9 Οκτωβρίου ογκώδης διαδήλωση 100.000 πολιτών στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα απαίτησε την άμεση εκτέλεση των υπευθύνων. Η λογική που είχε περάσει η επαναστατική επιτροπή στον λαό ήταν ότι η Ελλάδα δεν ηττήθηκε αλλά προδόθηκε.
Με τον όρο Δίκη των έξι ή Δίκη των εξ (καθαρεύουσα της εποχής) έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία η δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν από την Επαναστατική Επιτροπή που είχε αναλάβει την εξουσία με την επανάσταση του 1922 για να τιμωρηθούν οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής εκστρατείας, κοινώς για την Μικρασιατική Καταστροφή: Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επι των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.
Αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, η ονομασία δίκη των έξι δόθηκε λόγω των έξι εκτελέσεων που τελικώς αποφασίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν την ίδια ημέρα στην περιοχή του Γουδή. Το περιστατικό αυτό αποτελεί την κορύφωση αλλά και τον επίλογο του Εθνικού Διχασμού.
Το κατηγορητήριο είχε τον χαρακτήρα επαναστατικού εγγράφου και σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη συντάχθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πολιτικό σύμβουλο της Επανάστασης και ανερχόμενο αστέρι της βενιζελικής παράταξης.[2] Μέσα στο κατηγορητήριο υπήρχε ξεχωριστό κεφάλαιο που απέρριπτε την ένσταση των κατηγορουμένων για δίκη από το ειδικό δικαστήριο της Βουλής με τα εξής λόγια: “Αλλ’ όχι! Το Έθνος ορθούμενον αιμοσταγές, κρεουργημένον, αλλά αδυσώπητον ενώπιον του, ζητεί παρ’αυτού και των συνεργατών του δικαιοσύνην δια την προδοσίαν και τιμωρίαν δια το έγκλημα. Και εν ονόματι του Έθνους την δικαιοσύνην ταύτην η Επανάστασις θα την αποδώση!”
Κάθε ομοιότητα με τα παρόντα γεγονότα και τις πολιτικές συνθήκες στις σχέσεις της χώρας μας με τους εταίρους Ευρωπαίους και δανειστές, καθώς και με το σημερινό δημοψήφισμα, είναι εντελώς συμπτωματικές και μπορεί να αποτελούν νοσηρή διάθεση κινδυνολογίας του γράφοντος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου