Πολιτισμικοί Ορίζοντες
Με την Έπη Παπανικολάου
Ο Καίσαρας πρέπει – ή – θέλει να πεθάνει;
«Από τότε που ανακάλυψα την Τέχνη,
το Κελί μου έγινε Φυλακή …»
«Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει»
των αδελφών Ταβιάνι.
Όταν πήγαινα Σχολείο, σε κάθε Εθνική Γιορτή, καθώς και στο τέλος της Σχολικής περιόδου μα και τα Χριστούγεννα, κάναμε παραστάσεις. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα τότε, τηρούσαν μια απλή Παιδαγωγική Αρχή ότι ο Μαθητής, ενσωματούμενος μέσα σ’ ένα θεατρικό ρόλο και συνεργαζόμενος με τους άλλους Μαθητές και τους Δασκάλους του για την επίτευξη μιας παράστασης, διδασκόνταν Ιστορία, Ήθος, αποκτούσε κοινωνικότητα, συνειδητοποιούσε τα ταλέντα του και τις δυνατότητές του, μέσα από την Τέχνη. Η «καλύτερή» μας λοιπόν, οι πρόβες, οι ετοιμασίες, η ανεύρεση στολών και ρούχων, γιορτή ήτανε, στα Σχολειά. Διπλή γιορτή για μένα γιατί παρακολουθούσα και στο Σχολείο της Σεπτής Μάννας, της Κυρά Κούλας της Δασκάλας τις παραστάσεις όταν δεν συνέπιπταν με των δικών μου Σχολειών. Η Κυρά Κούλα, Σκηνοθέτης, Παραγωγός, Σκηνογράφος, Ενδυματολόγος, ηλεκτρολόγος, λατρεμένη από τους Μαθητές της, μεταμόρφωνε την μικρή αυλίτσα του Σχολείου της σ’ ένα υπέροχο θέατρο. Σαφώς, οι Μαθητές όλης της Ελλάδας, βγαίναμε αλλιώς μετά από τις Παραστάσεις αυτές. Με μια ανάταση ψυχής. Η Μπουμπουλίνα και ο Κολοκοτρώνης, η Πριγκίπισσα και ο Ιππότης, η Παναγιά, ο Ιωσήφ και ο Χριστούλης, Ε! Κάτι είχαμε αλλάξει την Επόμενη Μέρα.
Αυτά σταμάτησαν κάποτε, δεν ξέρω γιατί, όμως αυτό το συγκλονιστικό, αριστουργηματικό, βαθειά Πολιτικό Έργο των Ταβιάνι, «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει», μου τα θύμισε. Γυρισμένο σε Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας, με Ηθοποιούς, τους βαρυποινίτες Κρατουμένους (Ληστεία – Φόνος – Ναρκωτικά), το έργο συμφιλιώνει τον Σαίξπηρ με τον Μπρέχτ, τον Μάρξ με τον Φρόϋδ και την Μοντεσόρι και αλλάζει τις ζωές των Κρατουμένων – «ηθοποιών», μέσα από την σταδιακή συνειδητοποίησή τους, αναβιώνει την άποψη του εκπαιδευτικού Συστήματος των παιδικών μου χρόνων, σήμερα, σε μια εποχή κατακρήμνισης Αξιών και προβληματίζει.
Ο Καίσαρας έπρεπε – ή – ήθελε να πεθάνει;
Έξοχα ερωτήματα και το 1919 δημιουργήθηκε στην Γερμανία, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης που συχνά – πυκνά συζητιέται στις μέρες μας.
Ο Γερμανικός Λαός στέναζε κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης (Crisis) και του ελέγχου της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που του είχαν επιβληθεί σαν τιμωρία για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στον οποίο είχε οδηγήσει την Ευρώπη με την αποτυχημένη πολιτική του ο Κάιζερ, ο Βασιλιάς του. Η Απόλυτη Μοναρχία καταργήθηκε στην Γερμανία με την παραίτηση του Κάιζερ και στις 31 Ιουλίου 1919 ψηφίστηκε το Σύνταγμα της νεοσύστατης Δημοκρατίας, στην Βαϊμάρη. Δημοκρατία, με πολλά προβλήματα, ευάλωτη έσωθεν και έξωθεν, με Κοινοβούλιο το Ράιχσταγκ και Πρόεδρο Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία αυτή κράτησε κουτσά-στραβά δεκαπέντε χρόνια, έδωσε δυστυχώς τη δυνατότητα στο Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα να ανέλθει και στις 27 Φεβρουαρίου του 1933, το κτήριο του Ράϊχσταγκ κάηκε από εμπρησμό, πράξη που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ, για να πείσει τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου Πάουλ Φον Χίντενμπουργκ, να διαλύσει τα Κόμματα και μετά από περίεργες «δημοκρατικές» διαδικασίες, ο, ως άνω, πήρε όλες τις εξουσίες στα χέρια του, με τις γνωστές συνέπειες. Το Ράϊχσταγκ καταργήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1934. Ύστερα; Η Δημοκρατία απόθανε, οι Δημοκράτες Γερμανοί εστάλησαν στο κατακαίνουργιο στρατόπεδο Νταχάου, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές ή απλά Αρνητές, Καλλιτέχνες, Γιατροί, Δικηγόροι, πλούσιοι Εβραίοι κατ’ αρχάς, Λογοτέχνες, όσοι τολμούσαν να πούνε ΟΧΙ, όσοι θεωρούσαν δικαίωμά τους, την Δημοκρατία, την Ανθρωπιά, όσοι αρνούνταν να περικόψουν το Δικαίωμα να είναι Άνθρωποι.
Δημοκρατία ίσον Ανθρωπιά. Η Δημοκρατία είναι Ανθρωποκεντρική έννοια και Πολιτειακή Περιουσία. Η Οικονομική Κρίση (CRISIS) μπορεί να σου περικόπτει τεμάχια από το ψωμί σου και το ψωμί των Παιδιών σου. Καμιά Οικονομική Κρίση (CRISIS), όμως, δεν έχει δικαίωμα να σου περικόπτει την Δημοκρατία Σου. Γιατί μετά; Μετά τι; Μετά … Αχ.
Ο Καίσαρας έπρεπε – ή – ήθελε να πεθάνει;
Πολί-τικοί – Συνεί-δησή, φωνάζαμε έξω από το Κτήριο της Βουλής των Ελλήνων, νεαρούδια τότε, όλη η Αθήνα ήταν κάτω, εκεί – γύρω, Πολιτικοί – Συνείδηση, ήταν δικό μου το σύνθημα, άρεσε, κατάλυση της Δικτατορίας και καλά και εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, το ωραιότερο δώρο του 20ού Αιώνα στους Έλληνες, Μον Μπλανκ το στυλό, μαύρο χρώμα, που υπέγραψε το πρώτο Σύνταγμα της Ελεύθερης Δημοκρατικής Ελλάδας ο τότε Πρωθυπουργός (ο Γέρος Καραμανλής – για την Ιστορία), μαύρο Μον Μπλανκ και εκλογές, συγκεντρώσεις, Δημοψήφισμα, συγκεντρώσεις, τραγούδια γι’ αυτήν την Δημοκρατία που τώρα, κινδυνεύει από ασύλληπτο κίνδυνο, γιατί η «Δημοκρατική» συνείδηση των Ελλήνων, στα επόμενα χρόνια, διαπαιδαγωγήθηκε και διαμορφώθηκε με την αναμονή της Περικοπής της.
Ο Καίσαρας θέλει – ή – πρέπει να πεθάνει;
Ο Αυταρχισμός της Εξουσίας, η κόλλα που κολλάει το παντελόνι ή την φούστα στην καρέκλα – θρόνο – θώκο, έχει την ίδια μυρωδιά σήψης σε όλους τους Αιώνες. Η Ιστορία ανακυκλώνεται γιατί οι Άνθρωποι, παρ’ όλους τους Αγώνες, παρ’ όλο που η αγραμματοσύνη έχει μειωθεί διεθνώς, οι Άνθρωποι εξακολουθούν να δίνουν δύναμη απεριόριστη σε Ανθρώπους, που δεν πρέπει. Και οι Άνθρωποι που δεν πρέπει εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την Δύναμη, που τους δίνεται για να γεμίζουν τα δικά τους κενά και να ικανοποιούν τις δικές τους Ανάγκες. Όποιες κι αν είναι. Η Εξουσία φθείρει. Η Γνώση είναι η μόνη Αντίσταση. Η Γνώση και η Συνειδητοποίηση του τι σημαίνει Δημοκρατία και Ανθρωπιά.
Ο Καίσαρας έπρεπε – ή – ήθελε να πεθάνει;
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα "νέο Άστρο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου