ΕΛΛΑΔΑ: Επιστροφή στο παρελθόν....

Είναι σκληρή η πραγματικότητα στην περίπτωση της Ελλάδας.

Και ως τέτοια πληγώνει. Γι’ αυτό και αποφεύγουμε να την δούμε κατάματα. Κι όσο την αποφεύγουμε τόσο χειρότερη γίνεται.

Μας βολεύει λοιπόν να αναζητάμε από μηχανής θεούς, εύκολες «λύσεις». Να μιλάμε για δημοψηφίσματα, για εκλογές. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Ο χρόνος να τρέχει. Προς τι και προς τα πού, όμως;

Γνωρίζουμε -πια- ότι το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί.

Γνωρίζουμε γιατί έφτασε στο σημερινό θεόρατο ύψος. Φταίνε, λέμε, οι πολιτικοί, οι «τοκογλύφοι». Ολοι πλην του λαού.

Γνωρίζουμε -πια- ότι μπήκαμε στην Ευρωζώνη με... κόλπα.

Οτι, αντιμετωπίσαμε την ιστορική ευκαιρία σαν να είχαμε κερδίσει το λαχείο.

Δεν το είδαμε σαν την ευκαιρία της ζωής μας να κερδίσουμε το λαχείο δίνοντας τη μάχη μέσα στην Ευρώπη,  μέσα από την ευγενή άμιλλα του ανταγωνισμού με τους άλλους λαούς της Ευρωζώνης.

Γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει την κρίση.

Κάνουμε όμως πως δεν το βλέπουμε.

Λεγόταν παλιά ότι μόνο οι τρίτοι θα μας αναγκάσουν να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα για να αναπτυχθεί. Οτι η πολιτική και η κοινωνία δεν το επέτρεπε σε γηγενείς δυνάμεις.

Και τώρα που αναγκαστικά ήρθαν οι τρίτοι, αντί να συνεργαστούμε, γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας, σηκώσαμε τη σημαία της επανάστασης ενάντια στις... μεταρρυθμίσεις. Κάτι ανάλογο έγινε και με τον Καποδίστρια και τον σκότωσαν...

Κι ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να δούμε την ωμή πραγματικότητα έρχονται ξένοι, προχθές ο Μουντσάου στη «FT», και χθες ο Κοέν στη «ΝΥΤ» και κάνουν τη δική μας δουλειά.

Ναι, μας πονά, αλλά η κατάσταση είναι κάπως όπως την περιγράφουν...

Γράφει για παράδειγμα ο Ρότζερ Κοέν: «Συμβαίνει ένα πράγμα με την πραγματικότητα: έχει την τάση να έρχεται και να σε χτυπάει στα δόντια. Αναγκάζοντας την Ελλάδα και τη Γερμανία να συνυπάρχουν σε μια νομισματική ένωση, θα είναι πάντα ένα δύσκολο έργο. Οι οικονομίες τους είναι ασυμβίβαστες, οι ιδιοσυγκρασίες τους ακόμη περισσότερο».

Και συνεχίζει: «τόσα λάθη έχουν γίνει. Ξεκίνησε με τη συναισθηματική ψευδαίσθηση ότι το λίκνο του Δυτικού πολιτισμού διέθετε και μια οικονομία αρκετά ανταγωνιστική για να μπει στο ευρώ. Δεν διέθετε».

Και βέβαια δεν διαθέτει.

Και από πάνω αρνούμαστε να λάβουμε τα μέτρα για να την ενισχύσουμε.

Πώς λοιπόν ο Πρωθυπουργός του Καναδά να μη πει «πώς τους ανέχεστε αυτούς τους Ελληνες;».

Κι όμως, ελπίζουμε σε ακόμα μια παρέμβαση τού από μηχανής θεού.

Εως πότε;