Μία κινεζική παράδοση αφορά ανύπαντρους άντρες που δεν θέλουν να μείνουν μόνοι αιώνια. Αυτό το έθιμο αναβιώνει η Κίνα. Συμμορίες κλέβουν πτώματα νεκρών γυναικών και τα πουλούν σε άντρες που δεν θέλουν να πεθάνουν ανύπαντροι. Πέρυσι μια συμμορία στη Βόρεια Κίνα συνελήφθη ενώ πουλούσε μια κοπέλα η οποία ήταν νεκρή, . Τους άντρες καθόλου δεν απασχολούσε το γεγονός πως η κοπέλα ήταν νεκρή μιας και απλά χρειάζονταν μια νύφη , αν πεθάνουν χωρίς να παντρευτούν.
Ο Μάο από το 1949, προσπάθησε να καταργήσει και να ποινικοποιήσει το έθιμο αλλά από το 2012, ειδικότερα η αγοραπωλησία νεκρών αναπτύσσεται ραγδαία παίρνοντας μορφή βιομηχανίας.
Υπάρχουν παράνομοι μεσίτες, πρακτορεία ακόμη και δολοφόνοι που αναλαμβάνουν να σκοτώσουν νύφες μιας και είναι πιο εύκολο πλέον, καθώς τα περισσότερα νεκροταφεία πια αστυνομεύονται. Μια νεκρή νύφη μπορεί να πιάσει τα 1.700 ευρώ το λιγότερο ακόμη και τα 4.000 στις επαρχίες της Βόρειας Κίνας όπου ανθούν κυρίως.
Μια κοπέλα μπορεί να δολοφονηθεί για να παντρευτεί ακόμη και 5 φορές σε μία νύχτα διαφορετικούς άντρες, απλά για μία προκατάληψη. Πολλές εξαφανίσεις άστεγων, φτωχών γυναικών από μικρά χωριά σχετίζονται με αυτό...
Ο γάμος είναι ένα από τα επτά μυστήρια της εκκλησίας μας ,ως τελετή διατηρείται ,αιώνες τώρα ,ίδιος και απαράλλαχτος .Από τα έθιμα όμως γύρω από αυτόν λίγα μόνο διατηρούνται .
Τόσο κατά την αρχαιότητα όσο και κατά τα νεώτερα χριστιανικά χρόνια ,μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα , τον πρώτο λόγο για το γάμο δυο ανθρώπων ,τον είχαν συνήθως οι γονείς τους.
Στις παλαιότερες μάλιστα, ανδροκρατούμενες κοινωνίες το λόγο είχε ο πατέρας. Τα παιδιά εξάλλου
δεν είχαν και πολλές ευκαιρίες να γνωριστούν ,όπως συμβαίνει σήμερα . Ο νέος γνώριζε την μέλλουσα σύζυγο του είτε στην εκκλησία είτε σε κάποιο πανηγύρι είτε στο “νυφοπάζαρο”, στην βόλτα του χωριού .Όταν ένας νέος του χωριού ήθελε να ζητήσει σε γάμο μια νέα του χωριού η από άλλο χωριό ,δεν πήγαινε ο ίδιος στους γονείς της κοπέλας, αλλά έστελνε ένα πρόσωπο της εμπιστοσύνης του και πάντοτε με τη συγκατάθεση των γονιών του. Το πρόσωπο αυτό λεγόταν προξενητής/προξενήτρα και συνήθως τον ρόλο αυτό τον είχαν γυναίκες. Ο ρόλος λοιπόν της προξενήτρας ήταν να διαχειρίζεται την υπόθεση του συνοικεσίου . Στην περίπτωση του προξενιού την πρωτοβουλία είχαν οι γονείς κατά κύριο λόγο, οι συγγενείς στη συνέχεια , αλλά και διάφοροι προξενητάδες αναλάμβαναν να μεταφέρουν στην άλλη πλευρά το ενδιαφέρον.
Στα προξενιά μέσα στο χωριό δεν χρειάζονταν πολλά λόγια γιατί όλα ήταν γνωστά για τους υποψήφιους συζύγους. Τα οικονομικά, τα οικογενειακά, τα προσόντα ακόμα και τα κουσούρια τους ήταν γνωστά.
Έτσι το ναι ή το όχι ήταν εκ των προτέρων γνωστό, γιατί το προξενιό γίνονταν μόνο όταν υπήρχαν πιθανότητες συμφωνίας. Αν το προξενιό γίνονταν από άλλο χωριό τότε την πρόταση συνόδευαν και τα προσόντα της νύφης. Αν είναι από καλό σόι, νοικοκυρά, δουλευταρού, χρυσοχέρα, αν είχε προίκα, ρουχισμό, χωράφια κλπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου