Γράφει:
Ευάγγελος Σπύρου
Ήταν βράδυ αργά όταν άνοιξα τον υπολογιστή μου και διάβαζα τα μηνύματα μήπως και είναι κάτι επείγον, όταν έπεσε το μάτι μου σε ένα εισερχόμενο Mail με τίτλο «ΕΠΙΣΤΟΛΗ». «Ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης στη μητέρα μου» έγραφε πάνω-πάνω. «Αγαπητέ Βαγγέλη, σου αποστέλλω συνημμένα τη διαθήκη πελάτη μας, ο οποίος απεβίωσε σε τροχαίο. Η διαθήκη του εκτελέστηκε και η αποζημίωση δόθηκε εξολοκλήρου στη μητέρα του. Το κείμενο είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό και εκφράζει την ουσία του επαγγέλματός μας. Φιλικά, Δημήτρης…»
Γεμάτος περιέργεια ξεκίνησα να διαβάζω...
Είχαν γεμίσει δάκρυα τα μάτια μου… Ήταν σαν να ήταν κοντά μου… «Η ολοκληρωτική απουσία του πατέρα μου με πλήγωσε πολύ. Θέλω να φροντίσω τη μητέρα μου μέχρι τα βαθιά της γεράματα…»
Αχ! Πόσα τέτοια γίνονται καθημερινά… Πόσες μάνες χτυποκαρδούν για τα παιδιά τους… Πόσα ακούνε οι ασφαλιστές μας εκείνες τις ιδιαίτερες στιγμές της πώλησης που φθάνουν να πουν τι τους καλύπτει η ασφάλεια… Κι αυτή η μανούλα πώς θα «αποχαιρέτησε» το βλαστάρι της, αυτή που για σαράντα χρόνια στεκόταν εκεί κοντά του… Μου φαίνεται να την ακούω να πλένει τα πιάτα στο νεροχύτη, να σκουπίζει τα μαχαιροπίρουνα, να του στρώνει το κρεβάτι, να καμαρώνει στα πτυχία, να κρυφομιλά στις γειτόνισσες για τις επιτυχίες του, ν’ ανάβει το καντηλάκι της, να τον «σταυρώνει» κρυφά όταν έφευγε κι έκλεινε την πόρτα, να τον «θυμιατίζει» παραμονές του Αη-Λια, να μαζεύει τα «ρουχαλάκια» της στο συρτάρι για τη μεγάλη ώρα της που νόμιζε θα φύγει πρώτη, να του σιδερώνει το πουκάμισο, να στέκεται «σκιά» στις εξετάσεις και τα μαθήματα μέχρι να «βγει» απ’ τον καθηγητή, να αναστενάζει μήπως βρεθεί «κοπέλα» να παντρευτεί, να τον συμβουλεύει να είναι έντιμος…
Για ώρες ήταν μεσ’ το μυαλό μου αυτή η ιστορία και πρωί-πρωί την άλλη μέρα πήρα να γράψω αλλά οι λέξεις «δεν έβγαιναν»… Έβαλα τραγούδια να «πιαστώ», και βρήκα εκείνο το Ηπειρώτικο «Ν’ αναστενάξω μάννα δεν μ’ακούς ….». Θύμησες, εικόνες, ξενιτιά, βάσανα, δάκρυα, αποχωρισμοί στα ΚΤΕΛ και την πόρτα του σπιτιού μας άρχισαν ένα ιδιότυπο χορό…. Μου ‘ρθε κι ένα Κρητικό τραγούδι «Αντί να κλαίω τραγουδώ…» μα ποιος καταλαβαίνει! Μα αυτό δεν είναι η δουλειά του ασφαλιστή; Αυτό δεν είναι η Ζωή που ασφαλίζει; Αυτό δεν φεύγει και μέσα στο κενό πρέπει να ζήσουν ορφανά και χήρες; Οι άνθρωποι φεύγουν! Κάπου εκεί μια τελευταία πράξη αγάπης είναι και να αφήσουν «κάτι» έτσι για μια να μη τους «λείψει τίποτα» και υποφέρουν μαζί με την πίκρα θανάτου… «Με συγχωρείς μανούλα μου είναι το λιγότερο που κάνω…» έγραψε ο Ηλίας. «Θέλω να φροντίσω την μητέρα μου μέχρι τα βαθιά της γεράματα….»
Αυτό ένιωθε ο Ηλίας. Να έχει ένα πιάτο φαγητό. Να έχει γιατρό. Μια νοσοκόμα. Ένα φάρμακο!
Αγαπημένα μου φιλαράκια, ασφαλιστές, νοιώστε κάθε μέρα αυτό που «κρύβεται» πίσω από τους αριθμούς και τα χαρτιά. Διαβάστε το αυτό το γράμμα, συχνά για να αντέχετε τα ΟΧΙ και τις επιπολαιότητες και το… κακό που κάνουν όσοι δεν είναι «κύριοι» με τα χρήματα της ασφάλισης… Δεν είναι τα λεφτά που κάνουν του ανθρώπους, ανθρώπους! Όμως οι γιατροί πληρώνονται, τα φάρμακα κοστίζουν και τις φρυγανιές τις πληρώνεις στο Super Market και το ρυζάκι και τον καφέ και τα ρυζόγαλα και τα κοτόπουλα για σούπα…
Αξίζει να έχουν και τα ορφανά λεφτά για βιβλία αλλά και τα ροζιασμένα χέρια ευρώ να πληρώσουν και οι μεγάλες ιστορίες που κρύβονται στους δρόμους των ρυτίδων ας λένε το «ευχαριστώ» τους σε αυτούς που τις καταλαβαίνουν και δεν προσπερνάνε! Αχ! βρε Ηλία, ο Θεός να σε συγχωρέσει!
Πατήστε πάνω στην εικόνα για να ακούσετε το τραγούδι «να αναστενάξω μάνα δεν μ’ ακούς» αφιερωμένο σε όλα τα «ξενιτεμένα» παιδιά αυτού και του άλλου κόσμου! Του θεού είναι όλα!
Υ.Γ Συγχαρητήρια στην ασφαλιστική εταιρία του Δημήτρη!
Γεμάτος περιέργεια ξεκίνησα να διαβάζω...
Είχαν γεμίσει δάκρυα τα μάτια μου… Ήταν σαν να ήταν κοντά μου… «Η ολοκληρωτική απουσία του πατέρα μου με πλήγωσε πολύ. Θέλω να φροντίσω τη μητέρα μου μέχρι τα βαθιά της γεράματα…»
Αχ! Πόσα τέτοια γίνονται καθημερινά… Πόσες μάνες χτυποκαρδούν για τα παιδιά τους… Πόσα ακούνε οι ασφαλιστές μας εκείνες τις ιδιαίτερες στιγμές της πώλησης που φθάνουν να πουν τι τους καλύπτει η ασφάλεια… Κι αυτή η μανούλα πώς θα «αποχαιρέτησε» το βλαστάρι της, αυτή που για σαράντα χρόνια στεκόταν εκεί κοντά του… Μου φαίνεται να την ακούω να πλένει τα πιάτα στο νεροχύτη, να σκουπίζει τα μαχαιροπίρουνα, να του στρώνει το κρεβάτι, να καμαρώνει στα πτυχία, να κρυφομιλά στις γειτόνισσες για τις επιτυχίες του, ν’ ανάβει το καντηλάκι της, να τον «σταυρώνει» κρυφά όταν έφευγε κι έκλεινε την πόρτα, να τον «θυμιατίζει» παραμονές του Αη-Λια, να μαζεύει τα «ρουχαλάκια» της στο συρτάρι για τη μεγάλη ώρα της που νόμιζε θα φύγει πρώτη, να του σιδερώνει το πουκάμισο, να στέκεται «σκιά» στις εξετάσεις και τα μαθήματα μέχρι να «βγει» απ’ τον καθηγητή, να αναστενάζει μήπως βρεθεί «κοπέλα» να παντρευτεί, να τον συμβουλεύει να είναι έντιμος…
Για ώρες ήταν μεσ’ το μυαλό μου αυτή η ιστορία και πρωί-πρωί την άλλη μέρα πήρα να γράψω αλλά οι λέξεις «δεν έβγαιναν»… Έβαλα τραγούδια να «πιαστώ», και βρήκα εκείνο το Ηπειρώτικο «Ν’ αναστενάξω μάννα δεν μ’ακούς ….». Θύμησες, εικόνες, ξενιτιά, βάσανα, δάκρυα, αποχωρισμοί στα ΚΤΕΛ και την πόρτα του σπιτιού μας άρχισαν ένα ιδιότυπο χορό…. Μου ‘ρθε κι ένα Κρητικό τραγούδι «Αντί να κλαίω τραγουδώ…» μα ποιος καταλαβαίνει! Μα αυτό δεν είναι η δουλειά του ασφαλιστή; Αυτό δεν είναι η Ζωή που ασφαλίζει; Αυτό δεν φεύγει και μέσα στο κενό πρέπει να ζήσουν ορφανά και χήρες; Οι άνθρωποι φεύγουν! Κάπου εκεί μια τελευταία πράξη αγάπης είναι και να αφήσουν «κάτι» έτσι για μια να μη τους «λείψει τίποτα» και υποφέρουν μαζί με την πίκρα θανάτου… «Με συγχωρείς μανούλα μου είναι το λιγότερο που κάνω…» έγραψε ο Ηλίας. «Θέλω να φροντίσω την μητέρα μου μέχρι τα βαθιά της γεράματα….»
Αυτό ένιωθε ο Ηλίας. Να έχει ένα πιάτο φαγητό. Να έχει γιατρό. Μια νοσοκόμα. Ένα φάρμακο!
Αγαπημένα μου φιλαράκια, ασφαλιστές, νοιώστε κάθε μέρα αυτό που «κρύβεται» πίσω από τους αριθμούς και τα χαρτιά. Διαβάστε το αυτό το γράμμα, συχνά για να αντέχετε τα ΟΧΙ και τις επιπολαιότητες και το… κακό που κάνουν όσοι δεν είναι «κύριοι» με τα χρήματα της ασφάλισης… Δεν είναι τα λεφτά που κάνουν του ανθρώπους, ανθρώπους! Όμως οι γιατροί πληρώνονται, τα φάρμακα κοστίζουν και τις φρυγανιές τις πληρώνεις στο Super Market και το ρυζάκι και τον καφέ και τα ρυζόγαλα και τα κοτόπουλα για σούπα…
Αξίζει να έχουν και τα ορφανά λεφτά για βιβλία αλλά και τα ροζιασμένα χέρια ευρώ να πληρώσουν και οι μεγάλες ιστορίες που κρύβονται στους δρόμους των ρυτίδων ας λένε το «ευχαριστώ» τους σε αυτούς που τις καταλαβαίνουν και δεν προσπερνάνε! Αχ! βρε Ηλία, ο Θεός να σε συγχωρέσει!
Πατήστε πάνω στην εικόνα για να ακούσετε το τραγούδι «να αναστενάξω μάνα δεν μ’ ακούς» αφιερωμένο σε όλα τα «ξενιτεμένα» παιδιά αυτού και του άλλου κόσμου! Του θεού είναι όλα!
Υ.Γ Συγχαρητήρια στην ασφαλιστική εταιρία του Δημήτρη!
Ευάγγελος Σπύρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου