Ο ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ στο "νέο Άστρο"

Α Σ Φ Υ Κ Τ Ι Ω

Δεν αντέχει η ψυχή μου

να τη βλέπω να κοιμάται

με τον Τούρκο αγκαλιά

αιώνες πέντε και βάλε…

Κι οι μιναρέδες

φριχτές μαχαιριές στην καρδιά της.

Και δεν μπορώ να φωνάξω:

«Ως πότε πια!...».

Και θέλω να γυροφέρω τα σπαθί

γύρω απ’  του Ρωμανού την Πύλη

και δεν μπορώ.

Ποιος είμ’  εγώ που δεν μπορώ;

Δεν είμ’  εγώ  διαφεντευτής της Ιωνίας;

Δεν είμ’  αυτός, που τον Ευφράτη πέρασα

κι έφτασα στην Ινδία

χαρίζοντας γνώση Ελληνίδα;

Εγώ ήμουνα που χάρισα και τ’ όνομα

σε Ινδονησία και Πολυνησία.

Διόνυσο με λέγανε;

Σωκράτη, Αλέξανδρο ή Παλαιολόγο

και σκόρπισα τo φως στην Οικουμένη;

Και δεν μπορώ να σηκώσω σπαθί,

να φωνάξω και να ορθώσω κορμί…

Κι έγινα αυτός που μούχουν κλέψει

γη κι ουρανό

οι «δικοί» μου.

Καθισμένοι σε θώκους

αραχτοί κι αμέριμνοι

με περισσή αβελτηρία

δεν βλέπουν πως τους ζώνουν

–και κοντά σ’  αυτούς κι εμάς-

οι φωτιές.

Και δεν μπορώ να στηρίξω το πόδι

και ν’  ανασάνω.

Λυγάει πια τα πανωκόρμι.

Βαρύ ψυχοπλάκωμα

μ’  έχει φριχτά γονατίσει.

Κι ασφυκτιώ.

                              ΠΑΝΟΣ  ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Υ.Γ  "Πάλι με χρόνια με καιρούς θάναι δικά μας πάλι;... Έπαψα πια να ελπίζω!..

Χαρισμένο στο προσωπικό έκδοσης του "νέο Άστρο"