Τι φταίει;

Εξω, στην Πέμπτη λεωφόρο του Μανχάταν, η ατμόσφαιρα είναι γιορταστική, χαρούμενη, δυναμική. Εκπέμπει ένα πνεύμα αισιοδοξίας, ελπίδας, ζωής. Οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι από κόσμο φορτωμένο με ψώνια της τελευταίας στιγμής. Οι βιτρίνες των πανάκριβων ευρωπαϊκών μαγαζιών είναι ανάλογα στολισμένες .Τα εστιατόρια γεμάτα. Νέοι άνθρωποι, σφρίγος, παντού. Μέσα, η μικρή ελληνική συντροφιά πίνει το ποτό της και συζητά για τι άλλο, για την κατάσταση στην Ελλάδα. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Μελαγχολική. Θλιμμένη. Οργισμένη. Μιλούν για την προοπτική -και τις επιπτώσεις- της προσφυγής σε εκλογές λόγω της αδυναμίας της Βουλής να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επαναστατούν από την μπόχα που βγάζουν οι καταγγελίες για δωροδοκία βουλευτή. Αναφέρονται σε ιστορίες γνωστών τους που στερούνται πλέον ακόμα και τα βασικά κι ας ήταν κάποτε, πρόσφατα, καλώς τακτοποιημένοι. Ακόμη και για θέρμανση δεν έχουν να δώσουν χρήματα... Θεωρούν ανεπαρκή την πολιτική ηγεσία. Αναρωτιούνται γιατί και πώς έφτασε η γενέτειρά μας -πάλι- μέχρι εδώ; Γιατί ο κόσμος αδυνατεί να δεχτεί ότι έχει τη συντριπτική μερίδα της ευθύνης για την πτώχευση της χώρας; Γιατί φταίνε πάντα οι ξένοι και ποτέ οι Ελληνες; Πώς θα αποφύγουν τα ίδια και παρόμοια λάθη αν δεν βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα; Γιατί προκόβει ο Ελληνας παντού παρά στην Ελλάδα, όπως είχε αναρωτηθεί και ο Τομ Φρίντμαν, ο εκ των σχολιογράφων της «New York Times»; Να, πάλι γέμισε η Αστόρια με νεοφερμένους... Αυτή η συζήτηση, η αναζήτηση της ρίζας του επαναλαμβανόμενου κακού, γίνεται πλέον όλο και πιο συχνά εδώ. Και μακάρι να γίνεται και εντός της Ελλάδας. Μακάρι να αναρωτηθεί ο λαός για το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Μακάρι να αναρωτηθεί τι και ποιος φταίει για τη σημερινή κατάσταση. Στις άγιες τούτες μέρες θα προσφερθεί μια ευκαιρία για ανάπαυλα που βοηθά τη σκέψη. Είναι λοιπόν κατάλληλος ο καιρός για αυτή τη συζήτηση. Μακάρι να γίνει και μακάρι να επεκταθεί όσο το δυνατόν. Να σκεφτεί σοβαρά ο λαός γιατί έφτασε μέχρι το θλιβερό αυτό σημείο η χώρα και να αναρωτηθεί πού πάει; Γιατί ενώ πρέπει να αλλάξει νοοτροπία το αρνείται πεισματικά; H ηγεσία της Eλλάδας ανέκαθεν θεωρεί ως δεδομένο τον Απόδημο Ελληνισμό. Και τον θεωρεί και ανήμπορο, ακατάλληλο να διαδραματίσει ρόλο στα κοινά της χώρας. Σαν να είχαν κυβερνήσει οι ίδιοι με παραδειγματικό τρόπο! Αν μπορούσαν όμως να ακούσουν μια τέτοια συζήτηση, να αισθανθούν την αγάπη, τη λύπη, τον καημό, την αγωνία που ομογενείς αισθάνονται για την Ελλάδα, ίσως να φρόντιζαν να μας έκαναν υπερήφανους. Δεν μπορεί, ως λαός, να είμαστε αυτοί. Δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. ‘Η μήπως αυτοί είμαστε;