Ο πολίτης Π.Λ.Παπαγαρυφάλλου
Πρόεδρος της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων
Αυτός είναι ο τίτλος του συνεδρίου που έγινε στη Θεσσαλονίκη.
Στο ραδιόφωνο άκουσα σχετική ανταπόκριση, στην οποία λέχτηκαν και τα εξής ως περιεχόμενό του:
1)     Βουλευτής - καθηγητής του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την κατάργηση της μισθοδοσίας του Κλήρου από το κράτος, την οποία θα αντικαθιστά ένας ιδιαίτερος φορέας στον οποίο θα καταβάλουν ΜΟΝΟ όσοι δηλώνουν Χ.Ο., όπως συμβαίνει στη Γερμανία.
Όποιοι δεν θέλουν, γιατί δεν αισθάνονται Χ.Ο. δεν θα καταβάλλουν τον ειδικό φόρο!
Πολύ. δημοκράτης ο εν λόγω βουλευτής που εισπράττει δύο μισθούς  και μάλιστα υψηλούς.
Του απαντώ: Και εγώ δεν θέλω να πληρώνω, ως φορολογούμενος, τα έξοδα του «μπουρδέλου» και τους μισθούς και τα προκλητικά προνόμια των 300 υπαλλήλων της Τρόικα αλλά με υποχρεώνουν να το κάνω για να συντηρούνται και να καλοπερνούν οι νεκροθάφτες της Ελλάδας.
Πιο πέρα: Ενώ δεν ακούω ποτέ την τηλεόραση της Βουλής και την ΕΡΤ με υποχρεώνουν οι «δημοκράτες» να πληρώνω τις αρμογομισθίες των κομματικών κοπριτών.
Θα μπορούσα να συνεχίσω.
Συνεπώς, ο εν λόγω. προοδευτικός βουλευτής είναι τζάμπα μάγκας, που χορεύει ζεϊμπέκικο εις υγείαν των κορόιδων.
2)     Τα δεύτερο τερατώδες προέρχεται από τον μητροπολίτη Σιατίστης, ο οποίος επιτέθηκε κατά της «Χρυσής Αυγής» την οποία εξόρκισε και την παρομοίασε, σχεδόν, με το διάβολο!!! Απαράδεκτη κομματικοποίηση του ρασοφόρου, ο οποίος θυμίζει την ανατριχιαστική συμπεριφορά της εκκλησίας κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου.
Ήταν τότε που οι παπάδες διάβαζαν από Άμβωνος τις  «ελεύθερες» δηλώσεις «μετάνοιας» των κρατουμένων και βασανιζόμενων κομμουνιστών στη Μακρόνησο, τα άλλα νησιά και τα δεσμωτήρια της Ελλάδας.
Ήταν τότε που οι παπάδες -όχι όλοι- συμμάχησαν με τους βασανιστές.
Ήταν τότε που ο μητροπολίτης Ζακύνθου κατηγόρησε ενώπιόν του  τον πρωθυπουργού Πλαστήρα ότι τα «μέτρα ειρηνεύσεως» δεν τα εγκρίνει η Εκκλησία γιατί οι κομμουνιστές αποτελούν εθνικό κίνδυνο. Σκέτος διάβολος ο. ιεράρχης και μάλιστα στη γιορτή της Παναγίας της Τήνου.
Τώρα, έρχεται ο Σιατίστης και με την ρομφαία -που γύρισε εναντίον άλλων πολιτικών αντιπάλων- τρυπά την καρδιά ενός πολιτικού κόμματος που αντιπροσωπεύει το 12% του Ελληνικού λαού, αυτού το φαύλου λαού.
Ερωτώ τους κομμουνιστές και «αριστερούς»: Εγκρίνουν αυτή την προτροπή του ιεράρχη που κατηγορεί την «Χρυσή Αυγή» για μιάσματα, όπως κάποτε οι εθνικόφρονες χαρακτήριζαν έτσι την ΕΔΑ και τους κομμουνιστές;
Τελειώνοντας θα έλεγα ότι τα φαινόμενα αυτά ΔΕΝ συνιστούν κατά καμία έννοια το δήθεν δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο συμπίπτει στην Ελλάδα να είναι και το πιο διεφθαρμένο διαχρονικώς και παγκοσμίως.
Ένας αληθινός δημοκράτης δεν καταργεί θεσμούς και ιδέες. Εφαρμόζει το λεχθέν από τον Γάλλο φιλόσοφο Βολταίρο: «Διαφωνώ με τη γνώμη σου αλλά θα έδινα και τη ζωή μου να μπορείς να τη λες». Τ'  ακούς δέσποτα;
Αυτό το εφαρμόζει ο γράφων στην πράξη και όχι στο μπλα μπλα.
Να η απόδειξη:
Εδώ και δύο δεκαετίες, στο πολυσέλιδο κείμενό μου, το οποίο είχε ως τίτλο: «Το κατηγορώ ενός πολίτη», διαφωνώντας και με την υποκριτική συμπεριφορά πολλών λειτουργών της Εκκλησίας έγγραφα και τα εξής σχετικά: «Κατηγορώ την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους ποιμένες της, γιατί χρόνια και χρόνια κινούνται σε μια υποκριτική και τυπολατρική συμπεριφορά αδυνατώντας να διαμορφώσουν στοιχειωδώς πραγματικούς χριστιανούς και να τους κάνουν ν' αγαπήσουν περισσότερο και την πατρίδα από τα σκυλιά και τ' αυτοκίνητα» (βλ. «Πολιτικά Θέματα» της 2 και 9 Οκτωβρίου 1992 και αναδημοσίευση στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα» εκδ. «Ergo», Αθήνα, 2002, σελ. 82-93).
Πιο πέρα μετά από δέκα χρόνια, με την ιδιότητά μου ως προέδρου της Πρώτης Κίνησης Ενεργών Πολιτών στην Ελλάδα, απευθύνθηκα εγγράφως στον τότε μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλομε «Ανοιχτή επιστολή - πρόσκληση» να συμπορευθεί μαζί μας για την καταπολέμηση της διαφθοράς.
Ανάμεσα στα άλλα, του έγραφα: «Μπορεί κανείς να μη φοβάται το Θεό και να είναι αγαθός, καλός και τίμιος άνθρωπος και στην ουσία πραγματικός χριστιανός, ενώ το αντίθετο μπορεί να συμβαίνει -και συμβαίνει- σε πολλούς που σταυροκοπιούνται κατανυκτικά με φόντο τα τηλεοπτικά κανάλια. Η ζωή τους και η συμπεριφορά τους το επιβεβαιώνει» (βλ. «Πολιτικά Θέματα», 11 Δεκεμβρίου 1992, σελ. 42). Ο Μακαριστός πλέον μου απάντησε αμέσως τα Χριστούγεννα, με μια ζεστή επιστολή του, στην οποία έγραφε και τα εξής: «Είμαι και εγώ εξ εκείνων που ασφυκτιούν εμπρός στη χαμοζωή που υποχρεούται ο λαός μας και δη οι νέοι μας να ζουν μέσα στις αναθυμιάσεις της ηθικής σαπίλας. Αποδέχομαι κατά ταύτα την πρόσκλησή σας και ελπίζω εις πρώτην συνάντησίν μας, να καταστρώσουμε  ένα σχέδιο δράσεως».
Αφορμή γι' αυτή την επικοινωνία μας ήταν ένα άρθρο του Αρχιεπισκόπου με τίτλο «Έκπτωση ήθους».
Τελικά η συνάντησή μας δεν έγινε, γιατί ο ιεράρχης δεν έδωσε συνέχεια.
Οι Γιαλατζή προοδευτικοί είναι καιρός να μάθουν ότι -θέλουν δε θέλουν- η Ορθοδοξία είναι στενά δεμένη με την πορεία του ελληνισμού, με τα καλά της και τα άσχημά της.
Ένας αληθινός προοδευτικός πολιτικός δεν προσπαθεί να εμποδίσει την Εκκλησία και να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της μέσα στην κοινωνία.
Αν οι. προοδευτικοί διάβαζαν τον Δ. Γληνό θα μάθαιναν ότι: «Ένας μύθος είναι απαραίτητος για να ζει ο άνθρωπος τη ζωή του» (βλ. Πρόλογο του Γληνού στον «Σοφιστή» του Πλάτωνος, εκδ. «Ζαχαρόπουλος», 1940, σελ. 227).
Τη θετική συμβολή της Ελληνικής Εκκλησίας στους αγώνες του Έθνους αναπτύσσω στο πρόσφατο έργο μου: «Η εθνική μας παράδοση και η σημασία της στη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας», εκδ. «Πελασγός» - Ι. Γιαννάκενας - Αθήνα, 2012).
Καταλήγοντας, αφιερώνω στους σημερινούς ανιστόρητους. προοδευτικούς τούτα τα λόγια του «συντηρητικού» Φρ. Ένγκελς, οι οποίος ψέγοντας τους πρωτεργάτες της Κομμούνας των Παρισίων, στα 1870, οι οποίοι «για να αποδείξουν ότι είναι πιο πολύ ριζοσπάστες από όλους καταργούν το Θεό με διάταγμα όπως έγινε το 1795», έγραφε  και τα εξής, παραθέτοντας τούτα τα λόγια της Κομμούνας: «Δεν υπάρχει  θέση για ιερείς στην Κομμούνα. Κάθε θρησκευτική εκδήλωση, κάθε θρησκευτική οργάνωση πρέπει να απαγορεύεται».
Αυτά διέτασσαν οι πρωτεργάτες της Κομμούνας που «κατάργησαν» το Θεό με διάταγμα το οποίο -γράφει ο Ένγκελς- «υπογράφτηκε από δύο μέλη της Κομμούνας».
Σχολιάζοντας ο δάσκαλος αυτές τις ενέργειες έγραφε: «Κι αυτό το αίτημα, ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να μεταβληθούν με διαταγή του μουφτή σε αθέους» έκαναν το λάθος να πιστέψουν, ότι «πάρα πολλά  πράγματα μπορούν να διαταχθούν στο χαρτί χωρίς αναγκαστικά και να πραγματοποιηθούν».
Έτσι, με τη σοφία της κοινωνικής ζωής και την συνδρομή της επιστήμης, ο Ένγκελς κατέληγε: «Η δίωξη είναι το καλύτερο μέσο για να προωθηθούν ανεπιθύμητες πεποιθήσεις» (βλ. το κείμενο αυτό στο: «Κριτική της φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ», εκδ. «Αναγνωστίδη», Αθήνα, χ.χ. σελ. 150. Πρβλ και το έργο μου: «Η Κομμουνιστική Ουτοπία), εκδ. «Κάδμος», 2010, σελ. 109 επ. όπου το Κεφάλαιο «Η φύση του ανθρώπου»).
Στο έργο μου αυτό παραθέτω και τούτο το «ντοκουμέντο» από ένα ακτίφ κομματικής συνοικιακής οργάνωσης του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της κατοχής.
«Συνέρχεται», υποτίθεται, η «Αχτιδική Επιτροπή» με θέμα: «Υπάρχει Θεός;».
Η συνεδρίαση ολονύκτια, με τους συσκεπτόμενους να αντιπαραθέτουν τα επιχειρήματά τους. Τα ξημερώματα γίνεται η ψηφοφορία. Το εφταμελές γραφείο της Αχτιδικής Επιτροπής αποφασίζει: Τρεις υπέρ της ύπαρξης του Θεού και τέσσερις κατά. Άρα με διαφορά μιας ψήφου αποφάσισε ότι δεν υπάρχει Θεός! (Κυκλοφορούσε στην κατοχή ως αστείο).
Καταλήγοντας, θα έλεγα ότι καλά θα κάνουν οι όψιμοι και ανιστόρητοι προοδευτικοί να μελετήσουν και λίγο τον Ένγκελς.