Ερημοχώρια........

Κακκαιρία με βροχές, καταιγίδες και χιόνια στην Ορεινή Ναυπακτία και τα τζάκια θέλουν... ξύλα!

Ερημοχώρια

Βρέθηκα πάλι στο στρατί, ξερό χορταριασμένο

ανθρώπων πόδι πάτησε το δάσος να διαβεί.

Για το χωριό μου κίνησα, που είναι ξεχασμένο,

με γκλίτσας το συντρόφευμα, κρατώντας τη λαβή..

Μήτε σκυλίσιο γάβγισμα, μήτε λαλούν κοκόρια,

δίχως τα κυπροκούδουνα, φοβίζει η σιγαλιά...

Ερήμωσαν  οι τόποι μας.. Γίναν’  ερημοχώρια..

Εδώ που αντιλάλαγαν τρεις μέρες τα βιολιά...

Από βραδύς το άρχισε και το πρωί το στρώνει..

Το παραγώνι ορφανό, εστία ζεστασιάς,

Τα κούτσουρα εσάπιζαν, άσπρα, μεσ’  στο χιόνι,

απομεινάρια, σύγκρυα, της πετροκερασιάς..

Αγνάντεψα τις πουρναριές... Τα όμορφα ελάτια..

Λαγκάδια τόσο γνώριμα, που γίναν ξενικά...

Απόμακρα, μαρμάρινα και άκαρδα παλάτια..

Πλανεύτρας πόλης η ζωή, ανθρώπου φονικά..

Αγνάντεψα και το χωριό, τίποτα δεν γνωρίζω,

άλλονε τόπο άφησα και ήλπιζα να βρω...

Σε ανθισμένες μυγδαλιές, άνθη δεν ξεχωρίζουν

λευκά λουλούδια ανάκατα στο χιόνι το λευκό....

                                               Μιχάλης  Ζυγορονίκος