Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, λέει μια παροιμία. Οι ελληνικές εκλογές παρήγαγαν ένα άκρως κατατεμαχισμένο πολιτικό τοπίο και μια κοινωνία στα όρια της ψυχολογικής εξάντλησης.
Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας εναντίον των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ που ήθελε να καταγγείλει την ευρωπαϊκή συμφωνία της Ελλάδας αποτελεί μια προσωρινή ανακούφιση για τους Ευρωπαίους. Η Ευρωζώνη θα επιβιώσει για λίγο καιρό ακόμη.
Αλλά τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι τόσο μεγάλα που αποκλείεται η ελληνική κυβέρνηση να πιάσει τους οικονομικούς και δημοσιονομικούς στόχους της τρόικας των δανειστών. Τον Ιούλιο το ελληνικό δημόσιο θα ξεμείνει από ρευστότητα και δεν θα μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, ενώ τα φορολογικά έσοδα βουλιάζουν και η δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα βυθίζεται.
Το άλλοτε καλοθρεμμένο ελληνικό αρκούδι δεν μπορεί να χορέψει στους σκοπούς της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ γιατί βρίσκεται διασωληνωμένο στην εντατική. Πεινάει περισσότερο από ποτέ για θέσεις εργασίας, μισθούς που να επιτρέπουν την επιβίωση, δάνεια για τις επιχειρήσεις, ιατρικό υλικό και – πάνω από όλα – για ελπίδα.
Για να ικανοποιήσει τους πιστωτές της, η Ελλάδα θα πρέπει μέσα στο επόμενο διάστημα να δρομολογήσει περικοπές δαπανών της τάξης των 11.5 δις ευρώ. Αλλά η απελπιστική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο αφήνουν ανοικτό το ερώτημα αν η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Όπως και οι εκλογές της 6ης Μαΐου, έτσι και οι εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν έλυσαν το παράδοξο – κατά τους Ευρωπαίους – που βρίσκεται στην καρδιά της ελληνικής κατάστασης. Οι Έλληνες θέλουν να παραμείνουν στην Ευρωζώνη αλλά απορρίπτουν με οργή και απελπισία τους όρους που τους ζητούνται για να γίνει αυτό.
Οι δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις επιτάχυναν την αποδιάρθρωση της πολιτικής τάξης της Ελλάδας που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 1974 μέχρι σήμερα. Είναι αλήθεια ότι τα αποτελέσματα της Κυριακής έφεραν στην εξουσία τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα που κυριάρχησαν στη Μεταπολίτευση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που όμως είναι ολοκληρωτικά ταυτισμένα με αυτή την απαξιωμένη πολιτική τάξη. Η κυβέρνηση συνασπισμού που θα σχηματιστεί δεν αποτελεί συνταγή για μια αποφασιστική κυβέρνηση ούτε εγγυάται τη διάθεση του κόσμου να αποδεχτεί κι άλλες δημοσιονομικές περικοπές.
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που η πολιτική της τάξη κατέρρευσε υπό την πίεση της οικονομικής ύφεσης, της αύξησης της ανεργίας και των περικοπών του κοινωνικού κράτους. Στην Ιρλανδία είδαμε μέσα σε δύο χρόνια την αριστερά του Σιν Φέιν να περνάει από την ανυπαρξία στη δεύτερη θέση, να πιάνει το 20% στο δημοψήφισμα του περασμένου μήνα για το δημοσιονομικό σύμφωνο και να γίνεται η κύρια αντικυβερνητική φωνή σε βάρος του άλλοτε ηγεμονικού Φιόνα Φέιλ.
Στην Ιταλία το Κόμμα των Ελευθεριών του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η Λέγκα του Βορρά του παλαιού συμμάχου του Ουμπέρτο Μπόσι χάνουν την επιρροή τους στους συντηρητικούς ψηφοφόρους και το Κίνημα των Πέντε Αστεριών του Μπέπε Γκρίλλο αυξάνει ταχύτατα την επιρροή του στις δημοσκοπήσεις. Η Ιταλία βρίσκεται άλλωστε επτά μήνες τώρα υπό διοίκηση εξωκομματικών τεχνοκρατικών δυνάμεων.
Αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση της Γερμανίας, κερδίζουν έδαφος τα λαϊκιστικά και ξενοφοβικά κόμματα. Το ίδιο φαινόμενο βλέπουμε και στην Ελλάδα, όπου εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ αποφασιστική επιρροή έχει κερδίσει και η φασιστικού προσανατολισμού Χρυσή Αυγή που μπήκε στο κοινοβούλιο με ποσοστό περί το 7% και 18 βουλευτές.
Αν υπάρχει μια μικρή ελπίδα για το πεινασμένο ελληνικό αρκούδι, βρίσκεται στη διάβρωση του διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος που αποτέλεσε την ουσία της πολιτικής και κρατικής διαχείρισης της χώρας υπό το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας σημαίνει ότι υπάρχουν λιγότερες θέσεις εργασίας και χάρες που οι πολιτικοί θα μπορούσαν να μοιράσουν στον κόσμο με αντάλλαγμα τις ψήφους του.
Μέχρι στιγμή πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ – το μαύρο πρόβατο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – είναι το μόνο πολιτικό κίνημα που κατάφερε πράγματι να κεφαλαιοποιήσει την κατάρρευση της παλαιάς πολιτικής τάξης. Τώρα θα περιμένει ανυπόμονα τη σειρά του. Δίχως την αναθεώρηση των όρων του ελληνικού μνημονίου και κάποια στοιχεία ικανής διακυβέρνησης στην Αθήνα είναι ίσως θέμα χρόνου να καταλάβει το κέντρο της πολιτικής σκηνής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου