Η 41η επέτειος της μεγαλύτερης και πιο καταλυτικής εξέγερσης του λαού κατά της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών γιορτάζεται σε μια παράξενη συγκυρία: η Ελλάδα έχει απολέσει ένα σημαντικό κομμάτι της εθνικής της κυριαρχίας (το φιάσκο με τις δόσεις που εξαγγέλθηκαν αλλά δεν επιτράπηκαν είναι η πιο τραγελαφική απόδειξη) , κυβερνάται κυρίως με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και ο Ναός της Δημοκρατίας έχει γίνει χώρος όπου φιλοξενείται κάθε αντιδημοκρατικό φρούτο: από φασίστες και νοσταλγούς του Χίτλερ, ως γραφικούς δεξιους κι ψευτοαριστερούς και από αντισυστημικούς... του συστήματος ως εν δυνάμει κατηγορούμενους που απολαμβάνουν τη θαλπωρή του ασύλου.
Λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμος ατάκτως ερριμμένα. Πολύ περισσότερο όμως η 41η επέτειος της εξέγερσης κατά της Χούντας συμπίπτει με το πιο καίριο χτύπημα που κατάφερε ποτέ Χούντα σε Δημοκρατία: όλο και περισσότερες φωνές μπαίνουν στον κόπο να συγκρίνουν την εποχή της Δικτατορίας με αυτή της Δημοκρατίας (!) κι – αλίμονο- στη σύγκριση δεν είναι η Δημοκρατία που νικά!!
Όλο και περισσότερο, άνθρωποι που είχαν ζήσει στα μαύρα χρόνια της 7ετίας βάζουν στη ζυγαριά τη Χούντα και τη Δημοκρατία και ισχυρίζονται ότι «στη χούντα περνούσαν καλύτερα!!!»
Θα ήταν εύκολο να σοκαριστώ και να ρίξω την πέτρα του αναθέματος σε όποιον τολμά μια τέτοια σύγκριση, αλλά όσο κι αν αναθεματίσεις το αποτέλεσμα η αιτία απλά θα παράγει κι άλλα παρόμοια αποτελέσματα, οπότε μια τέτοια αποστροφή θα ήταν στρουθοκαμηλισμός.
Η αλήθεια είναι πως όταν ένας λαός φτάνει να αναπολεί την Χούντα (!!!) κάτι δεν έκανε καλά η Δημοκρατία! Ή μάλλον αυτό που διατείνεται ότι είναι Δημοκρατία, δεν είναι Δημοκρατία! Επειδή η χειρότερη Δημοκρατία είναι χίλιες φορές καλύτερη από την καλύτερη Χούντα, αν αναπολείται η Χούντα, τότε αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι Δημοκρατία και τα συγκρινόμενα μέρη είναι απλά δύο ... χούντες!
Τόσο απλά!
Γι’ αυτόν τον ευτελισμό της Δημοκρατίας ασφαλώς μεγάλο βάρος έχουμε όλοι αλλά κάποιοι έχουν περισσότερες ευθύνες από άλλους, γιατί πάντα ο έχων ονοματεπώνυμο και εξουσία είναι πιο υπεύθυνος από τον αόριστα και αόρατα υπεύθυνο: η αλήθεια είναι ότι εκτός από τα 24 θύματα, το Πολυτεχνείο ανέδειξε και μια ολόκληρη Γενιά που ελάχιστα υπηρέτησε τους αγώνες της νιότης της , προτιμώντας να αποδείξει ότι επαναστάτησε μέχρι να γίνει η ίδια κατεστημένο.
Τρανά ονόματα της περίφημης αυτής Γενιάς εξαργύρωσαν τον αγώνα τους, την απλή παρουσία τους, ή – χειρότερα- το θάνατο των ανθρώπων που χάθηκαν, για να χτίσουν μια καριέρα πάνω στη Δημοκρατία που – αλίμονο- της έδωσε τη σημερινή της εικόνα: Λαζαρίδης (πρώην στέλεχος του Ρήγα Φεραίου, νυν Νεοδημοκράτης!!) Δαμανάκη (από την ΚΝΕ, στο ΚΚΕ, στο ΣΥΝ, στο ΠΑΣΟΚ και τελικά στη Κομισιόν) , Τζουμάκας, Λαλιώτης, Λογοθέτης, Μαντζουράνης (γνωστοί έτσι κι αλλιώς), Ανδρουλάκης (από την ΚΝΕ στο ΚΚΕ, στον Συνασπισμό, στο ΠΑΣΟΚ και τελικά freelance βουλευτής) και άλλοι γνωστοί πολεμιστές της Χούντας έβαλαν τη δική τους υπογραφή στο οικοδόμημα που σήμερα αποκαλούμε «δημοκρατία».
Αυτοί κι άλλοι σαν αυτούς, πρωταγωνίστησαν (με τη δική μας εντολή , είναι η αλήθεια) σ' αυτό που σήμερα συγκρίνεται με τη Χούντα και ... χάνει!
41 χρόνια μετά, θα ήθελα να τους τιμήσω για τον αντιδικτατορικό τους αγώνα αλλά δεν μπορώ, γιατί ο δημοκρατικός τους αγώνας έχει σύννεφα.
Στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, για ένα πράγμα κατηγορώ την περίφημη Γενιά που ξεπήδησε απ' αυτό: ότι με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους έβαλαν στη συνείδηση πολλών Ελλήνων τη Δημοκρατία στην προσβλητική θέση της σύγκρισης με τη Χούντα!
Ακόμα κι αν τους συγχωρήσω την κακοδιαχείριση, τους πράσινους κόκκινους και μπλε διορισμούς, τα σκάνδαλα, την αλαζονεία, τη συστημική συμπεριφορά, δεν δύναμαι να τους συγχωρήσω την αμαύρωση της εικόνας της Δημοκρατίας.
Αυτό στη συνείδησή μου αποτελεί την μεγαλύτερη προδοσία που θα μπορούσε να κάνει πολιτικός στον τόπο του... τη μεγαλύτερη βεβήλωση που θα μπορούσε να κάνει άνθρωπος στο σκήνωμα του συναγωνιστή του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου