Λόγω των ειδικών καταστάσεων τούτες τις ημέρες που είμαι στο χωριό περιμένοντας το αναπότρεπτο για τον πατέρα μου, δεν μπορώ και να απομακρυνθώ από το σπίτι και ως εκ τούτου, περπατάω μόνο στα κοντινά χωράφια, χωράφια που γνωρίζω εκατοστό το εκατοστό και το γεγονός με προκαλεί να βάλω από τώρα μπροστά την ανάστασή τους…
Λόγω του κλίματος λοιπόν αλ...λά και από το γεγονός ότι δεν υπάρχει πια και κανένας καρπός πάνω στα κλαδιά των δέντρων, κοιτάω χαμηλά στο έδαφος, όπου σε πάρα πολλά σημεία του αυτό τον καιρό ανθεί και καρπίζει ένας άλλος κόσμος, αυτός των μανιταριών σε κάθε είδος και ποικιλία.
Δεν τα ξέρω πως τα λένε, δεν τα τρώω, δεν τα πειράζω γιατί αποτελούν ομορφιά στο δάσος και όταν μπορώ τα φωτογραφίζω να τα δείτε κι εσείς.
Όπως αυτά που φύτρωσαν ομαδικά μέσα σε μια κουφάλα και αποδομούν κάθε χρόνο και από λίγο με τις ρίζες τους και τα υγρά τους αυτό που ήταν κάποτε το κούτσουρο μιας τεράστιας ήμερης καστανιάς η οποία ξεράθηκε πριν από είκοσι χρόνια από μια αρρώστια. Με εντυπωσίασαν για την ντελικάτη, διάφανή εμφάνισή τους και περισσότερο για το θάρρος που είχαν να ψηλώσουν τα κορμάκια τους δίπλα στα σκληρά αγκάθια μιας πεσμένης στην ίδια κουφάλα ξερής κάψας που μεγαλώνουν τα κάστανα.
Τέτοιο θάρρος από τέτοια ευαίσθητα πλάσματα δεν έχω ξαναδεί και θα ήθελα ομολογώ, να είχα τον τρόπο και την υπομονή να δω σε πόσα χρόνια θα καταφέρουν τελικά να λιώσουν εντελώς το σκληρό ξύλο της καστανιάς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου